Hechtdraad

Laatst kwam een dokter bij mij op bezoek om zijn hart te luchten over de fusie. Een fusie waar hij overigens volmondig achter stond.

Hij begon over de hechtdraadjes op de ok. Een futiliteit, zei hij, maar wel een mooie illustratie. Nu wist hij niet dat dit tot mijn favoriete gespreksstof behoorde. Graag gebruik ik hechtdraad als metafoor voor verspilling. We hebben namelijk ik weet niet hoeveel verschillende soorten hechtdraadjes in huis. En als u weet dat alles waar het label ‘medisch’ op staat tien keer zo duur is dan gewonemensenspullen, dat als een verpakking wordt geopend slechts een heel klein stukje wordt gebruikt en de rest wordt weggemikt, en dat als iedere snijder zijn eigen draadje gebruikt de omloop danig in de war raakt, dan begrijpt u waarom hechtdraadjes het goed doen als ik de zegeningen van standaardisatie, doelmatigheid en, ja, zelfs veiligheid bezing.

Hechtdraad is een metafoor voor verspilling

Enfin. Mijn bezoeker was draadje 2 gewend en de vakgroep had besloten dat iedereen voortaan het dunnere draadje 1 moest gebruiken. De vakgroep wilde uniformeren. En daar zat ik, met een ongelukkige arts naast me die op de ok vermanend was toegesproken toen hij toch draadje 2 wilde hebben.

Tegenover mijn hechtdraadje als metafoor voor doelmatigheid stond een heel andere metafoor, van respect, werkplezier. Dat bleek wel uit de rest van het gesprek. Natuurlijk kon draadje 1 ook. Het diepere leed ging over hoe verschillen te overbruggen. Over geven en nemen. Elkaar wat gunnen.

Toen mijn bezoeker de deur uit ging mijmerde ik dat ik een nieuw hechtdraadje aan het assortiment moest toevoegen. Iets verbindends bij fusies. Het is helaas nog niet op de markt.