De videoscheids in de ok

Terwijl ik zoals zo vaak op de ok het scalpel in mijn verkeerde hand – ik ben linkshandig – aangereikt krijg, denk ik terug aan de voetbalwedstrijd van Oranje een dag eerder.

Direct na de winst tegen Engeland schoof aanvoerder Matthijs de Ligt aan bij verslaggever Jeroen Stekelenburg. Daar zat een jongen die voor het oog van miljoenen een penalty had veroorzaakt, maar hier volwassen mee omging. Fouten mag je maken, als je er maar van leert. De opmerking van De Ligt dat hij de bal beter niet richting doel had moeten aannemen, deed mij vermoeden dat hij de beelden al had teruggezien. En dat hij in de opleiding middels videoanalyses en big data had geleerd dat er betere wijzen van uitverdedigen zijn. Naast talent en doorzettingsvermogen dwing je in de moderne voetbalwereld door videoanalyses die andere succesfactor, geluk, af.

Ik kijk rond in de operatiekamer en besef dat het er bij ons heel anders aan toegaat. Bij ons tijdens de opleiding geen videoanalyses om continu aan de techniek en efficiëntie te schaven. Bij ons geen zaakwaarnemers die met cd’s vol operatief filmmateriaal een transfer regelen naar een topziekenhuis. En ook nu zie ik geen opnameapparatuur om achteraf te evalueren. En dan is het aanreiken van het scalpel in mijn rechter- in plaats van mijn linkerhand nog maar een klein ‘foutje’. Een zonder medische gevolgen wellicht, maar wel een die we bijna élke dag maken omdat we niet terugkijken en vooruitzien.

Waarom in het voetbal wel en bij ons geen videoanalyses? Het zal te maken hebben met cultuur, zorgen om privacy en bovenal de zorg om op basis van videobeelden later afgerekend te kunnen worden op een fout. Feitelijk vrezen wij de VAR. Maar die is inmiddels ook al niet meer uit het moderne voetbal weg te denken, toch?