De alleskunners

Op de poli tref ik een patiënt die ik al enige tijd ken. Na een geruststellend medisch deel van dit controleconsult is het gesprek met deze fanatieke golfer nog niet afgelopen. ‘Er gaan dingen veranderen bij jullie, hè dokter?’ Inmiddels loop ik lang genoeg mee om te weten dat ons streekziekenhuis op de golfbaan een geliefd onderwerp van gesprek is.

Ik weet waar mijn gesprekspartner op doelt en beaam dat het lastig zal zijn om de twee collega’s die de komende maanden afscheid nemen te vervangen. Beiden zijn al ruim 25 jaar hét gezicht van onze maatschap: zeer breed opgeleid, enorm ervaren, betrokken, altijd bereid een handje te helpen bij wie dan ook en mede daarom enorm geliefd binnen, maar ook zeker buiten het ziekenhuis.

‘Dokter, hoe kan dat nou, we zien steeds meer verschillende dokters. Vroeger waren hier vijf chirurgen, nu zijn het er meer dan tien.’ Ik leg uit dat niet alleen de bevolking vergrijst, maar dat ook ons vak aan het veranderen is. Dat er steeds meer mogelijk is en dat hogere kwaliteitseisen leiden tot verdere subspecialisatie. En dat de inzet van deze expertise zich niet enkel meer tot één ziekenhuis beperkt.

Binnenkort zijn dit verhalen uit vervlogen tijden

Terwijl ik mezelf hoor praten, besef ik met weemoed dat tegelijkertijd een deel van ons vak langzaamaan de geschiedenisboeken ingaat. Het wordt het hoofdstuk van de heroïek en de romantiek van de alleskunners: zij die ‘s ochtends een heup vervingen, ’s middags een darmresectie deden en in de dienst een aneurysma dichtten. Binnenkort zijn dit verhalen uit vervlogen tijden; verhalen waarvan ik hoop dat mijn collega’s ze na hun pensioen nog lang mogen vertellen.