Collumpje managen

Alles komt in drieën, wordt vaak gezegd in het ziekenhuis. Patiënten met een verdenking op een fractuur van het collum femoris komen doorgaans op twee manieren met de chirurg in aanraking. Via de eerstelijnszorg wordt een patiënt aangemeld of er verschijnt opeens een vriendelijk ogende dame op een brancard. Als de diagnose is gesteld, treden allerlei protocollen in werking. Katheters, decubituspreventie, aanvullende labwaarden en anesthesiologische voorbereidingen zijn daar onderdeel van.

Vandaag kreeg ik mevrouw Muis keurig aangemeld via een telefoontje van de huisarts op de eerste hulp. Diagnose, collumprotocol en naar de afdeling. Binnen 24 uur had zij een operatieve behandeling gekregen en liep ze zelfs weer. Een halfuur nadat mevrouw Muis op de Spoedeisende Hulp was verschenen, kwamen twee onaangekondigde brancards binnen. Beide patiënten hadden een verkort en geëxoroteerd been.

Helaas had mevrouw Muis het laatste triple geboekte traumaplekje toegewezen gekregen. Ik belde dr. Spekke, een van onze traumatologen: ‘Eh, ik heb hier nog twee patiënten met een mediale collumfractuur.’ Hij antwoordde kortaf: ‘Ja jezus, ons hele programma is al een maand overbelast. Waarom heb je die aangenomen, Akkers?’ Ik zei: ‘Ze werden hier binnengereden. Ze zijn niet aangemeld.’ ‘Onzin. Ze moeten met jou overleggen’, zei hij.

Tien ziekenhuizen later konden beide ‘boventallige collumpjes’ eindelijk worden overgeplaatst na een verblijf van acht uur op onze eerste hulp. Mijn collega van de nachtdienst zit naast me met een huisarts aan de telefoon. ‘O, je denkt aan een ileus. Waarom dan wel?’ hoor ik hem zeggen. Ik tik hem tegen zijn achterhoofd en geef hem een briefje met ‘Koester die huisarts. Hij belt tenminste netjes!’

Bram Akkers, aios

Naar de rubriek Veldwerk