Cadeaus

Een bakje oesters op het dak van mijn auto, twee rode rozen in mijn postvak of een manshoog schilderij voor de deur van mijn spreekkamer. Zodra een behandeling ten einde loopt, komen ze er weer aan: de cadeaus van de patiënten.

Aarzelend stond ik met de oesters in m’n handen naast m’n auto. Wat precies maakte het nou zo raar? De suggestie die van een oester uitgaat? Dat de gever zelf afwezig was? Dat ze op het dak van mijn auto lagen? En wacht eens even: van wie waren ze nou eigenlijk? ‘Bedankt voor alle goede zorgen’, zei het kaartje. Mee naar huis nemen voelde niet goed. Delen met collega’s net zo vreemd.

Aan de gang van zaken rondom zo’n cadeau valt af te lezen met welke problemen een patiënt in het dagelijks leven kampt; grenzeloze patiënten, grenzeloze cadeaus. Het cadeau zelf, de waarde maar vooral ook de manier waarop het wordt overhandigd, bevestigen nogal eens de diagnose. En de betrekkelijkheid van mijn geniale behandelinterventies. Ik blijf me erover verbazen. En me er ongemakkelijk bij voelen. Op de valreep worden de grenzen van de arts-patiëntrelatie maar wéér eens verkend. Het aannemen van dure cadeaus is not done. Die moeten retour gever. Met veel dank voor het gebaar en uitgebreide uitleg. Dat aannemen in strijd is met de regels van de beroepsgroep. Maar soms is niet zo gemakkelijk uit te maken wat beter is: aannemen of weigeren. Weigeren kan het contact met een patiënt ook schaden. Want een cadeau kan ook gewoon een uiting zijn van waardering. Een oprechte blijk van tevredenheid, voor een succesvol geleverde dienst.

Paul Dinant, aios psychiatrie

Meer Veldwerk-columns