Brieven

Ziekenhuizen zijn archaïsche bedrijven. Tradities die elders allang zijn verdwenen floreren er nog. Eén van die tradities is het hanteren van de pen. In de meeste ziekenhuizen schrijven specialisten hun correspondentie, aantekeningen en administratie met pen en papier. Er zijn maar weinig volledig digitale ziekenhuizen. Ik zal hier geen reclame maken voor dat ene ziekenhuis in Hoorn dat helemaal digitaal werkt. Laat staan dat ik spottende grappen maak over achterlijke dokters elders in het land. Want ook mijn beroepsgroep, die van de kroket-etende stropdassen, houdt een vreemde traditie in stand. Wij schrijven brieven. En wij krijgen brieven: van dokters, managers, de NZa (daarvan meestal twee achter elkaar, waarbij de tweede een erratum op de eerste meldt), het houdt niet op. Stapels brieven.

In ieder ander bedrijf worden zaken per telefoon, mail of bij de koffiecounter geregeld. Toen ik bij Delta Lloyd werkte ging mijn telefoon aan de lopende band. Als ik even niet gebeld werd kreeg ik het onbehaaglijke gevoel dat ik er niet meer toe deed. De overgang naar het ziekenhuisbestuur was een koude douche. Behalve door wat oude vrienden word ik nog maar zelden gebeld. De telefoon is feitelijk overgenomen door mijn dochtertje, die er graag Disneyfilmpjes op kijkt. Soms geeft ze me toestemming om mijn mail te checken.

Ergerlijk is dat de dokters die bij mij in vergaderingen zitten wel steeds gebeld worden. Typisch onaangepast specialistengedrag. Ik zal binnenkort een brief aan de staf sturen dat dit niet langer kan.

Hugo Keuzenkamp,

lid van de raad van bestuur van het Westfriesgasthuis