Zwaai me naar het einde

De vader van Astrid was altijd een lastige, strenge ouder geweest, die moeite had met het geven en ontvangen van warmte. Zijn kampverleden speelde hierin waarschijnlijk een cruciale rol. Toen alzheimer hem meer en meer in de greep kreeg veranderde hij in een zachtaardige, kinderlijk vrolijke man. Dit was voor Astrid en haar zussen een onverwacht geschenk en hielp enorm om oude pijn te helen.

En toen kwam corona, met alle ingrijpende maatregelen in zijn kielzog. Er ging van alles op slot, zo ook het verpleeghuis waar hij verbleef. Om een lang en pijnlijk verhaal kort te maken: vader kreeg een pneumonie en is zonder zijn dochters om zich heen gestorven. Voor Astrid en haar zussen is dat tot op de dag van vandaag moeilijk te verwerken. Het is natuurlijk maar een voetnoot in de geschiedenis van een wereldwijde pandemie met overbevolkte ic’s, jonge voorheen gezonde mensen, die (bijna) stierven, een generatie jeugd, die twee tot drie jaar in hun ontwikkeling haast werden stilgelegd en een toename van complottheorieën en verdeeldheid. Maar toch, er was ook veel verdriet in de kantlijn en ook daar heb ik een liedje over gemaakt. Ik beloof u: het is het laatste:

Vandaag zal ik sterven,

heeft de dokter me verteld,

ik zag dat hij het moeilijk had,

die ingepakte, jonge held.

De avond zal ik niet meer zien,

Die neemt corona met zich mee,

Wat zonlicht op het bed misschien,

Helaas niet voor ons twee.

Zwaai me naar het einde,

kus me op het raam,

huil me naar de overkant

en fluister zacht mijn naam.

Kon ik jou maar spreken,

met jouw tranen op mijn wang

en de liefde in je ogen,

waar ik zo naar verlang,

ach, sterven doe je toch alleen

en voor de dood ben ik niet bang,

wel voor de kille weg erheen,

met jullie op de gang.

Zwaai me naar het einde,

Kus me op het raam,

Huil me naar de overkant

En fluister zacht… mijn naam.