Yoga met haldol

Hij kwam dansend de gevangenis binnen, lachend en zwaaiend naar iedereen die hij zag. In de separeercel danste hij verder, naakt. Het moeten afgeven van zijn kleren, iets wat bij velen begrijpelijk nogal eens tot verzet leidt, had bij hem geen enkel probleem gegeven.

Ook in de politiecel had hij naakt gelopen. Het scheurhemd dat hij bij ons kreeg, had hij direct op zijn matras gegooid. Hij danste, ongehinderd door welke textiele beperking dan ook. Hij trok grimassen voor de camera en ging op één been staan met zijn handen gevouwen voor zich en zijn ogen dicht, biddend. Hij was blij om ons te zien. Zijn groet ‘kinderen van andere moeders’ was weer eens iets anders dan het gekende ‘kinderen van één vader’, al leek hij zich niet te realiseren dat hij origineel was. Hij vroeg om koffie, eten, rookwaar. En om zijn oordruppels. ‘Hij gooit ze overal, behalve in zijn oren’, stond in de overdracht van de politiearts.

De blije manie die hij bij ons liet zien, had bij zijn aanhouding vooral boze kanten gehad. Hij had zich verzet toen hij werd vastgezet. Welke manie laat zich ooit begrenzen? En dan nog wel zo feitelijk en strak, achter een gesloten deur? Maar een nieuwe cel, de separeercel in de gevangenis, bood blijkbaar nieuwe kansen. In elk geval nieuwe contacten en mogelijkheden om zijn verhaal opnieuw te doen.

Het probleem bij een dergelijk heftig beeld is niet om te bedenken wat er aan de hand is. Het probleem is ook niet wat er het best gegeven wordt: haloperidol is nog altijd heel geschikt. Het probleem is te zorgen dat iemand de medicatie ook inneemt. Waarom zou je medicijnen slikken als je je blij en vrolijk voelt? Als je ervan overtuigd bent dat er niets aan de hand is?

Vaak gaan druppels nog het best. Het drinken van een klein bekertje met vloeibare medicatie doet blijkbaar meer denken aan gewoon drinken, misschien zelfs aan het drinken van een borrel, dan aan het nemen van medicijnen. Natuurlijk benoemen we altijd wat er in het bekertje zit, maar zoals elke reclameontwerper zal kunnen vertellen, is het de context van het product die ertoe doet. Spa-peridol, noemde mijn oude opleider de vloeibare haldol eens grappend.

Het ongemerkt uitspugen, zoals bij tabletten vaak gebeurt, lukt bij druppels moeilijk. Wie de druppels in zijn mond giet, en daarna nog iets zegt, heeft ze bijna zeker ingeslikt en niet ergens tussen zijn tandvlees en kiezen gestopt, zoals bij tabletten vaak gebeurt.

De danser pakte het bekertje met een glimlach aan, maar hield het lang in zijn hand, schudde ermee, keek ernaar- en ondanks onze aanmoedigingen dat hij het gewoon kon innemen en dat het hem zou helpen, leek het alsof hij het elk moment weg zou kunnen gieten, zoals hij met de oordruppels had gedaan.

Hij zakte door zijn knieën, ging met zijn benen onder zich gevouwen en met kaarsrechte rug als een volleerde yogi zitten, en zette het bekertje met haldol op zijn hoofd. Dat het bekertje bleef staan, illustreerde zijn perfecte balans. Hij kon het ook pakken en achteroverslaan zonder een druppel te morsen.

‘Nu koffie’, zei hij.