Management

Ik weet nog hoe het begon. Ik werkte al een flinke tijd in de Nederlands Hervormde Diaconessen Inrichting te Meppel toen alles zakelijker moest worden. Opeens waren er twee ‘stafmedewerkers zorg’. Twee doorgewinterde zorgverleners die ons specialisten van haver tot gort kenden, alom gewaardeerde jongens. Ze gingen er prat op dat ze hun eigen salaris gemakkelijk bij elkaar verdienden door in de afspraken met de Zwolse zorgverzekering het onderste uit de kan te halen.

Het was de tijd dat ik nog af en toe mijn hoofd om de deur stak bij de directie. Gezellig. Wat is het hard gegaan. Opeens waren we een bedrijf en communiceerde ik met de secretaresse van de clustermanager over de productie van onze Resultaat Verantwoordelijke Eenheid. In no time is er naast onze oude hiërarchische piramide gebaseerd op medische kennis en kunde een volledig nieuwe kerstboom van teamleiders, leidinggevenden en RVE-managers opgebouwd waarin een aanzienlijk deel van het geld wordt rondgepompt. Daar wordt geschreven en gepraat. Daar wordt de verantwoording afgelegd die de zorgverzekeraars, de inspectie, de politiek van ons vragen. In deze virtuele zorgwereld heeft zich een eigen taal ontwikkeld waarmee zelfs aan de meest gemene bezuinigingen een optimistische draai kan worden gegeven. Onderaan in de kerstboom, waar zich bijvoorbeeld mijn secretaresse bevindt, is het stikken of slikken wat de leidinggevende voorschrijft. Die staat namelijk zelf ook onder grote druk want hij kan ieder moment geconfronteerd worden met een aanzienlijke verzwaring van verantwoordelijkheden en taken waarover schriftelijk en mondeling moet worden gerapporteerd. Het is geenszins veilig op de managersrots, waar af en toe flink naar boven wordt gelikt en naar onder getrapt. De opgewerkte doktersassistente ter hoogte van de onderste takken van de kerstboom kruist op haar klembord de informatie aan die de iets hoger gepositioneerde eigenaresse van de tweedehandscabriolet dient te overleggen aan haar bazin. Om nog maar te zwijgen van interim managers (Amerikaans: meanagers) die in mijn beleving 100 procent zuiver voor eigenbelang gaan.

Weet u, het is zoals het is. Ieder volk krijgt de gezondheidszorg waar het recht op heeft. We willen zo veel controleren dat de virtuele gezondheidszorg wel moest ontstaan en voorlopig zal blijven. In die parallelle wereld, waar gedaan wordt alsof en geschreven wordt wat zou moeten, vinden heel veel mensen beter emplooi dan in de echte zorg. Dat vind ik persoonlijk nog wel overkomelijk. Managers zijn ook maar mensen en meestal als mens zeer te waarderen. Wat mij stoort is dat in de fopzorg een volledig cognitief, linkshemisferisch beeld ontstaat zonder binding met de emotionele kant van de zaak. Zo wordt het gewoon werk. Maar dat is het niet. Voor ons. Voor mij.