‘Maar ik wíl helemaal niet dood!’

Vannacht droomde ik van Pia. Ze vloog op een bezemsteel door Amsterdam, op zoek naar eenzame ouderen. Op een soort bagagedrager lagen injectiespuiten, flessen helium en een ingelijst diploma ‘levenseindeconsulent’.

In Amsterdam zijn nogal wat eenzame ouderen en er wordt van alles gedaan om ze te helpen. Dat had Pia ook gehoord en ze kwam deze ‘markt’ eens even openbreken. ‘Opiaten deze week in de aanbieding!’, toeterde ze naar beneden. ‘Twee flessen helium halen, één betalen!’

Een wanhopig oudje deed voor haar open, eindelijk eens iemand die kwam kletsen. Pia stak van wal over haar voltooidlevenwet en vroeg aan de oude dame of ze het ook allemaal wel gezien had.

‘Ach, wat zal ik zeggen. Ik mis mijn vrienden. Mijn familie woont ver weg. Weet mijn  huisarts eigenlijk dat je langskomt?’, vroeg het oudje. ‘Ik wil geen arts hiermee belasten’, zei Pia met haar mooie televisiestem. ‘Die kijken toch maar met een medische blik.’

‘Weet u’, vervolgt ze monter, ‘we zijn de eerste ter wereld met zo’n wetsvoorstel voor “voltooid leven”. Nou ja, ik dan, het was mijn idee.’ Ze rommelt wat met ampullen fentanyl en draait een heliumkraan open.

‘Maar ik wíl helemaal niet dood, vanavond ga ik kaarten in de soos aan de Amstel!’, stamelt het oudje.

‘Niks mee te maken’, zegt Pia nu verbeten, ‘ik maak zo’n voorstel niet voor niks, weet u hoeveel uur dat me heeft gekost? We pakken nu door. Komt het prikje…’

Badend in het zweet word ik wakker. Gelukkig, een nachtmerrie. Was Pia een proefballonnetje aan het oplaten? Of was het alleen maar wat politieke ASB (attention seeking behaviour)? Je weet het tegenwoordig niet meer, mensen kakelen zoveel. Voorlopig kunnen de ouderen in Amsterdam nog rustig gaan slapen. We denken aan ze.