Gratis levenslessen

Haar man stierf vier jaar geleden. Zijn hart kon niet meer opboksen tegen de ernstige aortaklepstenose, en de rest van zijn lichaam kon een klepvervanging niet meer aan. Met de wensambulance is hij naar zijn favoriete café gebracht, waar hij nog enorm heeft genoten van een mooi glas bier (hoefde niet afgerekend, dus doe er dan nog maar een) en alle aandacht van de vaste klanten. Tranen drupten in het pils en iedereen keek tussendoor mistig naar buiten. De dag erop is hij rustig ingeslapen.

Al die tijd bleef zijn vrouw wat buiten beeld, wel een krachtig mens, maar ze hoefde niet zo op de voorgrond. Dochter stond centraal in het regelgebeuren. Na zijn overlijden rookte zijn vrouw zich kranig door haar verdriet, klaagde niet en kwam weinig. Tot die hevige pijn op haar schouder bleek te berusten op longkanker en ze bij de oncoloog belandde. Ze doorstond de bestralingen en de chemo zonder een kik. Een tijd later kreeg ze enorme pijn hoog in de oksel. Er was op de X-thorax niets te zien, dus de longarts dacht aan schouderproblematiek. Nou zag ik hoeveel pijn deze vrouw van gewapend beton had en met haar schouderfunctie bleek niets mis. Na enig duw-en-trekwerk bleek er op de CT wel degelijk tumoractiviteit daar ter plekke te zijn, later gevolgd door pleuravocht. Het puncteren daarvan kon niet met verdoving en was zo pijnlijk geweest, dat ze meteen naar huis wilde en afzag van verdere behandeling. Zo kwam ze terug onder mijn vleugels, en nu voorgoed. Dat was geen straf, want het is een heerlijk mens. Ze heeft nu een morfinepomp en alle pijn is verdwenen. Vandaag vertelde ze wel dat ze soms niet meer op woorden kan komen of midden in een zin blijft hangen. Op mijn vraag of ze eerlijk wilde weten waar ik aan dacht zei ze: ‘Absoluut!’ en keek me recht aan. Toen ik zei dat het zou kunnen passen bij uitzaaiingen in het hoofd antwoordde ze me: ‘Dat is dan jammer, maar ik laat er niks aan doen’, om vervolgens te vertellen dat ze nergens bang voor was en zo genoot van de fantastische thuiszorg. Ze was vannacht opeens wakker geschoten met een gevoel van intense dankbaarheid voor alles. Ook had ze een geweldig contact met de vrouw van de nachtzorg. Die had zeven jaar geleden haar man verloren en kon daar niet mee uit de voeten. Ze ging nog twee keer per week naar zijn graf, ‘dus ik zeg, Bea, je moet naar binnen kijken, daar woont hij nog, tussen de herinneringen en je moet niet naar dat graf, want daar is ie nooit geweest. Toen moest ze zo ontzettend huilen, wel een kwartier en daarna heeft ze me omhelsd.’

Bij het weggaan zei ik, dat ik over een paar dagen weer kwam. Nou, dat hoefde niet als ik het erg druk had. ‘Bij mooie, jonge vrouwen als u kom ik graag’, zei ik volstrekt ongepast. Ze kwam niet meer bij: ‘Kan je beter naar de buurvrouw.’

Bij het weggaan sprak ik even met haar dochter. We waren allebei onder de indruk van haar ongelofelijke levenskracht. Dat is het mooie van mijn vak: je krijgt gratis levenslessen en je krijgt er ook nog voor betaald.