Blogs & columns
Blog

‘Je hebt toch wel een wekadvies gegeven?!’

7 reacties

Piepende banden en een harde knal. Dat kan nooit goed zijn. Ik spring op uit mijn stoel en ren de spreekkamer uit. De praktijk ligt aan een doorgaande weg waar meestal wat harder gereden wordt dan de toegestane 50 kilometer per uur.

Als ik buiten kom zie ik een auto waarvan de motorkap en de voorruit kapot zijn, en een jongen van een jaar of 12, 13 die vloekend en tierend zijn kapotte fiets de berm in sleept, terwijl het bloed over zijn voorhoofd loopt. De automobilist parkeert de auto in de parkeerhaven en stapt uit, bleek en trillend. Ik loop eerst naar de jongen toe. Hij is enorm boos: ‘Mijn hele fiets naar de kloten, godsamme.’ Ik vraag of hij weet hoe hij gevallen is en of hij ergens pijn heeft. Hij kijkt me niet begrijpend aan.

De automobilist komt erbij staan, en ik nodig hen uit om binnen te komen in de praktijk en dingen af te handelen. De politie komt erbij en de schade wordt besproken. Ondertussen kijk ik de jongen na, die schrammen op zijn hoofd heeft en verder nergens last van heeft. Zijn boosheid zakt, en dan is het toch nog maar een kleine jongen die vraagt of we zijn moeder even willen bellen. Wat we natuurlijk doen. Gelukkig hadden we een extra kamer, waarin ze rustig alles konden regelen en zo’n uur of anderhalf later ging iedereen weer weg. Mooi, gelukkig alles goed gegaan met iedereen.

Later die middag vertrek ik met mijn gezin voor een jaarlijks weekend met mijn vriendenclub, allemaal dokters. Tijdens het avondeten vertel ik het verhaal van het ongeluk. ‘Wat?!’ roept mijn bevriende SEH-arts, dat was een hoogenergetisch trauma! Die jongen had geplankt en gekraagd naar het ziekenhuis vervoerd moeten worden!’ ‘Nou ja, inderdaad’, bevestigde mijn vriendin die neuroloog is, ‘wij nemen dat soort mensen eigenlijk altijd op, of er wordt in ieder geval even een scan gemaakt omdat er toch een bloeding kan optreden. Je hebt toch wel een wekadvies gegeven?’

‘Eh, nou, ja’, sputter ik nog, ‘hij kwam lopend met zijn fiets aan, vloekend en tierend, was niet bewusteloos geweest en had eigenlijk nergens last van, dus ik dacht…’ Maar de twijfel was al toegeslagen. Had ik het wel goed ingeschat? Het was inderdaad een flinke klap geweest, de hele voorruit lag aan diggelen. Maar ja, de jongen had echt nergens last van gehad, en ik heb hem toch zeker een uur, anderhalf gezien en zorgvuldig nagekeken. Maar geen wekadvies gegeven. En wat als hij nu inderdaad later toch nog slechter was geworden? Het zat me niet lekker meer. Terwijl ik die middag geen seconde getwijfeld had.

Het hele weekend voelde ik me er toch een beetje rottig door. Maandagochtend op de praktijk meteen het briefje opgezocht waar het telefoonnummer van de moeder op stond, en gebeld. Onder het mom van nazorg, het was tenslotte toch een beste knal geweest. Zijn moeder vond het vreselijk aardig dat ik nog even belde, maar er was niks meer aan de hand, hij had gisteren lekker gevoetbald en was weer gewoon naar school. Toch niet zo gek, gewoon die klinische blik.

meer van Marieke Dijkzeul

  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Noud Buenen

    SEH arts, Uden

    Tja, hopelijk kom we in het ziekenhuis nog ooit af van die landelijke LTH richtlijn. In 2014 is al aangetoond dat deze richtlijn waarschijnlijk leidt tot een significante toename van CTs en opnames maar het aantal intracraniele letsels vergelijkbaar ...is: https://www.ntvg.nl/artikelen/richtlijn-%E2%80%98licht-traumatisch-hoofd-hersenletsel%E2%80%99-de-praktijk/volledig. Over zinnige zorg gesproken...

  • Jan B. Hommel

    Neuroloog, Dalfsen

    @Buenen: En zo is dat! Er zijn dus wel degelijk mensen, ook SEH-artsen, die gewoon hun kritische gezonde verstand gebruiken!

  • Noud Buenen

    SEH arts, Uden

    Deze SEH-arts denkt dat u prima medisch hebt gehandeld, uw verantwoordelijkheid hebt genomen en daarbij ook nog 2 slachtoffers tegelijk hebt behandeld, hulde daarvoor! Ik denk dat ikzelf in deze situatie precies hetzelfde als u had gedaan en uw klini...sche blik helemaal kan volgen. Een wekadvies is overigens ook enigszins achterhaald en een typische Nederlandse gewoonte, goede instructies waar op te letten en wat te doen bij problemen zijn voldoende.

  • Jan B. Hommel

    Neuroloog, Dalfsen

    @Baggelaar: Godzijdank, dat doet me deugd, dat er nog mensen bestaan die hun gezonde verstand gebruiken en niet alleen maar het stompzinnige ATLS protocol afvinken

    Ik heb al heel veel SEH-artsen en traumachirurgen, en ook neurologen gevraagd bij ...hoeveel mensen die na een trauma naar het ziekenhuis worden gebracht, met een normaal bewustzijn, die niet klagen over paresthesieën in handen, armen en benen, en zonder uitvalsverschijnselen aan armen of benen, of hevige pijn in de nek bij bewegen van het hoofd, ze desondanks op de CT van de cervicale wervelkolom alsnog relevant letsel vonden.

    Ik ben er niet nog niet een tegengekomen.

    Maar scannen, jongens, scannen zullen we... Tot de dood er op volgt...

  • M Baggelaar

    SEH arts, Nijmegen

    Grappig, we zijn in ons ziekenhuis juist afgestapt van het blind planken en kragen, omdat de evidence ontbreekt en een patiënt bij volle bewustzijn zijn nek zelf stabiliseert. We doen het alleen nog maar op een hele strikte indicatie, wat er in de pr...aktijk op neer komt dat je het bijna nooit meer doet. Ook is het heel gewoon geworden om stabiele ambulante patienten gewoon met eigen vervoer te laten komen voor beoordeling.

  • Jan B. Hommel

    Neuroloog, Dalfsen

    Jawel, geplankt en gekraagd naar het ziekenhuis! Natuurlijk! Vanzelfsprekend!

    Het is het eerste 1e gebod in de geneeskunde: "Waar het Protocol begint, zult Gij Ophouden met Nadenken". En Wel Onmiddellijk! Dit uitgesproken door de SEH-arts. Zonder ...ook maar een seconde na te denken, want dat is zonde van de tijd. "Time is Brain", maar geen tijd om het ding te gebruiken.

    De jongeman had geen klachten, en was gedurende anderhalf uur vrijwel continu door een huisarts geobserveerd en gedurende deze tijd op geen enkele manier neurologisch achteruitgegaan, en was door diezelfde arts ook nog eens grondig neurologisch nagekeken. Wat een luxe! Zouden wij eens moeten proberen in het ziekenhuis...

    Lees ook even mijn wat uit de hand gelopen reactie op "Kamer wil intensivist en SEH-arts als zelfstandig specialist."

    En de Neuroloog doet er natuurlijk nog een schepje bovenop: Er moet een CT van het brein gemaakt worden. Er moet altijd een CT van het cerebrum gemaakt worden. Echt al-tijd!. Het is de uiting van het 11e gebod in de geneeskunde: "Gij zult ALTIJD een CT van het Cerebrum maken." Ook de neuroloog denkt verder niet na, waarom ook, als je toch een CT van het cerebrum maakt?

    De teller van de CT's loopt ondertussen gestaag door. Zou deze jongeman nu echt de gelukkige winnaar zijn van het ene CT-lot van de in totaal 10.000 beschikbare CT- loten die recht geeft op verwijzing naar de neurochirurg?

    Daar lig je dan, als gezonde jonge vent, geplankt en gekraagd op de SEH. Vluchten kan niet meer, de kans dat je zonder CT-scan van het brein en CWK het ziekenhuis nog kunt ontvluchten is nagenoeg nul. Dankzij de SEH-arts, de Neuroloog en het Grote Heilige Protocol van het Licht Traumatisch Schedel-Hersenletsel.

    En wee diegene die tegen het Grote Heilige Protocol in durft te gaan! Hete pek en veren zullen op u neerdalen!

    Wie denkt u wel niet wie u bent, dat u de Grote Wijsheid van Het Grote Heilige Protocol zo maar naast u neer denkt te kunnen leggen???

  • Bart Bruijn

    Apotheekhoudend huisarts, Streefkerk

    Leuk stukje. En zo bekend.

    Ik oordeel zelden over wat er in het ziekenhuis gebeurt en ik kan er dan ook helemaal niet tegen als collega's uit het ziekenhuis oordelen over mijn handelen.

    Denken ze er echt nooit aan, dat ze geen enkele kijk heb...ben over ongeveer 98 procent van wat wij buiten het ziekenhuis allemaal doen? En dat ze een sterk geselecteerde patiëntenpopulatie zien? En dat wij de patiënten vers en ongefilterd zien, zonder enige selectie? (Tenminste, bij mij wel)

    En denken ze er ook nooit aan, dat ik wel heel zeker kijk heb op wat zij allemaal doen, omdat ik de gevolgen zie en toch ook lange tijd op veel specialismen in het ziekenhuis heb gewerkt?

    We zijn collega's, maar we doen echt heel ander werk.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.