Moeder worden

Ze zit in de kamer, haar ouders en haar zussen om haar heen. Een kamer vol verdriet. En op haar schoot heeft ze een klein, o zo klein en dierbaar meisje. Ze is zo klein dat ze past in het minibedje dat gemaakt is. Een minibedje dat bestaat uit een koelelement en heel kleine lakentjes. Het meisje is zo klein en puntgaaf. Heel even heeft ze nog geleefd, maar met 21 weken was ze veel te klein om te kunnen overleven. Ongelofelijk. Net daarvoor nog op controle geweest, alles was goed. En dit was de tweede keer. Ongeveer een jaar geleden was er precies hetzelfde gebeurd, met ongeveer dezelfde termijn. Allerlei onderzoeken hadden niks uitgewezen. Geen reden dat dit gebeurde, dat maakte het zo moeilijk. Allerlei extra controles, en dan nog.

En weer zo’n mooi kindje, puntgaaf, alles erop en eraan. Zo’n fijn, bijna gebeeldhouwd gezichtje, lange vingertjes, prachtig. Maar ook bijna doorschijnend. Na haar vorige zwangerschap had ze een ring laten maken, met daarin gegraveerd de hartslag van haar dochter. Foto’s had ze opgehangen en ze was zo intens verdrietig geweest. Maar ze had het weer aangedurfd, ze had het zo graag gewild. Het moederschap. En ja, ze was wel moeder geworden, maar niet op de manier zoals iedereen het dacht. Voor haar geen verhalen over slapeloze nachten en borstontstekingen. Alleen maar verdriet en gemis van wat had kunnen zijn.

En ze vraagt me wat voor moeder ze is, als ze niet eens in staat is om een baby lang genoeg bij zich te houden zodat ze ook kan leven. En ik weet geen antwoord.

En weer laat ze een prachtige ring maken, hangt ze mooie foto’s op en rouwt ze. Niet om één verloren dochter, maar nu om twee. En weer lukt het haar om het opnieuw aan te durven, om nog een poging te wagen. Wat een spanning in deze zwangerschap, er wordt een heel plan gemaakt en een team om haar heen om de succeskans zo groot mogelijk te maken. En terwijl de weken tussen de 20 en de 30 weken één voor één voorbijgaan, en daarmee de kans dat dit kindje wél een goede kans gaat krijgen, steeds groter wordt, groeit bij iedereen de hoop.

En dan, ruim twee jaar nadat zij voor het eerst moeder is geworden, houdt zij haar derde dochter in haar armen. Maar nu levend, huilend, trappelend. En nu kunnen alle nachten doorwaakt zijn, nu kan ze meepraten over spruw, spuitluiers en eindeloze huilbuien. Straks zal ze op het schoolplein staan tussen alle andere moeders.

Moeder van drie dochters, waarvan twee in haar hart.