‘Ik zou ook dokter worden’

‘Als ik het opnieuw kon doen, werd ik ook dokter.’ Ik kijk hem verbaasd aan. Dit had ik niet zien aankomen. Hij had het nooit zo op dokters. Natuurlijk niets persoonlijks, maar hij hield ze liever op afstand. Was hem jaren gelukt, tot zijn lichaam begon te kraken en de COPD zich openbaarde.

Niet verwonderlijk als je vanaf je 16de gewerkt hebt. School niet afgemaakt, met zijn vader de bouw in. Hard werken, dag in dag uit. En natuurlijk het roken. Jarenlang zo leven eist zijn tol, dat geldt zowel de ledematen als de longen. En nu was de kanker erbij gekomen. We zitten samen aan de keukentafel. Hoe anders heeft míjn leven er vanaf mijn 16de uitgezien, denk ik. Ik hing een beetje onderuitgezakt in de schoolbanken, en later in de collegebanken. Mijn lichaam had nog minstens tien jaar langer weinig te lijden. Hoogstens kreeg mijn lever het te verduren op de wekelijkse kroegavonden.

Ook daarna is het werken als arts fysiek niet te vergelijken met werken in de bouw. Natuurlijk hakken de lange diensten en gebroken nachten erin, maar toch niet zoals uren achtereen werken op je knieën, stof en dampen inademend in oorverdovend lawaai. Wat een voorrecht om arts te kunnen worden. En daarnaast dan ook nog de voldoening dat je mensen kunt helpen, genezen, ondersteunen of minstens troost bieden. Inderdaad een mooi vak!

‘Ik ben nog even langsgekomen, omdat ik er volgende week niet ben. Ik heb een weekje vakantie’, zeg ik bij binnenkomst. Ik kijk er zelf erg naar uit: even weg, na een paar maanden hard gewerkt te hebben. Ik kijk hem aan. Zijn hangende hoofd tilt hij iets op. Er is eigenlijk weinig meer om zijn hoofd nog voor op te richten. De uitslag van de scan vorige week had het laatste sprankje hoop weggenomen. Vechten heeft geen zin meer. Ook voor zijn omgeving hoeft hij het niet meer te doen. Zijn vrouw was vorig jaar al overleden en kinderen hebben ze niet. ‘Waarom zou je eigenlijk dokter willen zijn? Lijkt het je mooi mensen te kunnen helpen, of had je dan jezelf beter kunnen behandelen?’ ‘Nee hoor’, zegt hij, ‘gewoon, net als jij, lekker vaak vakantie!’