Held op sokken

Van de week ging ik kijken bij de masterbuluitreiking van een vriend. In het inleidende praatje vertelde de coördinator als grapje dat een coassistent laatst tegen hem had gezegd dat coschappen lopen bestaat uit de drie K’s: koffie halen, kruk zitten en kop dicht. Ik geef de desbetreffende co geen ongelijk. Een voor een mochten de zojuist ingehamerde artsen de zaal toespreken. Het ging over veerkracht, groei en vriendschap. Wat zou ik straks zelf gaan zeggen als het zover is? Ik neem u graag mee naar mijn coschap kinderchirurgie.

Op een middag mag ik een nieuwe patiënt, beginnend puber, opnemen. Morgen gaat ze weer voor operatie. Ik moet met name weten of ze de afgelopen twee weken ziek is geweest, het papierwerk heeft de anios al geregeld. De final check. Licht mokkend over dat ik vandaag niet de wereld ga redden met deze taak loop ik naar de patiënt. De operatiekamer is voor haar niet nieuw maar een ingreep blijft spannend. Om de scherpe randjes eraf te halen klets ik wat en vertel ik haar dat ik morgen ook bij de operatie zal zijn. Ik grap dat iedereen er altijd hetzelfde uitziet. Ze moet morgen goed opletten want ze kan mij alleen herkennen aan mijn sokken.

De volgende dag is er eerst overdracht en aansluitend het ochtendonderwijs. Daarna snel ik naar beneden om de gastenklompen uit het rek te vissen, het groene ok-pak aan te trekken en mijn haar onder de paarse muts te proppen om vervolgens richting de operatiekamer te lopen. Uit de sluis komt de chirurg die nog even een kopje koffie gaat scoren. Hij zegt: ‘Hé Tim, waar was je? We misten je al!’. Ik kijk verbaasd en antwoord dat ik bij het ochtendonderwijs was. We passeren elkaar en ik ga mijn handen wassen waarna ik de volgende deur naar de operatiekamer neem. De anesthesist is net klaar met intuberen als ik mijzelf aan iedereen voorstel. Een voor mij nog onbekende operatieassistent zegt bij het voorstellen dat ik vanochtend gemist werd. Ook de aios benadrukt dat. Ik denk missen? Hoezo missen? Word ik als co tijdens de time-out gemist? Ik begrijp er niets van. De aios ziet mijn verwarring en legt uit dat de patiënt vroeg waar ik was omdat ze wilde zien welke sokken ik aangetrokken had. Aha!

Operatie geslaagd en ik loop mee met de stoet naar de kinder PACU. Daar zit vader in spanning op een stoel te wachten. Bij binnenkomst werpt hij direct een blik op zijn dochter. Enkele seconden later herkent hij mij en gaat staan om te checken welke sokken ik aan heb getrokken. Lachend trek ik mijn broekspijpen wat omhoog. Later die dag ga ik langs de afdeling om met de patiënt een praatje te maken. Ook de sokken komen aan bod. Het zijn twee verschillende want ik had vanochtend keuzestress (en 90 procent zat in de wasmand).

De dag erna belt de verpleegkundige van de afdeling of ik tijd heb om langs diezelfde patiënt te gaan want er wacht een verrassing. Spannend, een verrassing! Ze blijkt een armbandje te hebben gemaakt met mijn naam erop. Ik laat zien dat ik vandaag speciaal voor haar mijn hartjessokken heb aangetrokken. Later op de gang ben ik als een kind zo blij en in gedachten vrolijk aan het huppelen. Toevallig loop ik haar chirurg tegen het lijf. Vol trots laat ik het armbandje zien. ‘Ik heb niets essentieels bijgedragen en nog geen hechting gezet. Toch krijg ik zo’n cool cadeau!’ Hij is het niet met mij eens. Hij vindt dat ik wel degelijk wat bijgedragen heb en dat is in de beleving van de patiënt.

Lieve medeafgestudeerden: iedere zorgprofessional – van verpleegkundige tot dokter, van fysiotherapeut tot maatschappelijk werker, van medisch specialist tot coassistent – draagt bij aan de beleving van de patiënt. Het kan misschien voor jezelf iets heel kleins zijn maar toch impact hebben op de patiënt. Of je nu die ingewikkelde operatie uitvoert of alleen je sokken hebt laten zien, zelfs als coassistent kun je voor een patiënt veel betekenen!