Blogs & columns
Blog

Dokter van de geest

2 reacties

Op mijn vroege ochtendwandelingen door de duinen kom ik vooral oude mannen tegen. Hoewel het de laatste jaren steeds populairder is geworden om ‘de natuur in te gaan’ en vooral ook om te fotograferen wat je ziet (en dat op social media te delen) zijn het toch voornamelijk oude mannen die naar vogels kijken of naar wild speuren.

Met die mannen wissel ik vaak wat ervaringen uit, en naast mooie tips, over een ijsvogelnest of een groepje damherten, ervaar ik hoe mijn sociale leven eruit zal zien als ik ooit niet meer zal werken. Dat het naar buiten gaan voor veel mannen ook een sociale functie heeft, is overduidelijk.

‘Waarom is de hond niet bij je?’ vroeg een man, toen ik hem ’s morgens op weg naar de gevangenis passeerde.

‘Ik ben onderweg naar het werk’, riep ik.

In het ideale werkend leven zou ik de hond getraind hebben om drugs op te sporen en mijzelf hebben laten opleiden tot hondenbegeleider. Hoe fijn is het om met je hond te kunnen werken, hoewel het ook iets zieligs houdt dat een hond van het ruiken van cocaïne of cannabis zo enthousiast wordt alsof hij een haas heeft gevangen.

Toen ik een dag of tien later diezelfde man weer tegenkwam, had ik de hond wel bij me. Ik dacht niet meer aan die keer dat ik op weg was geweest naar het werk, maar hij wel. Zijn vraag was heel specifiek.

‘Wat voor werk doe je bij Dunea?’

Blijkbaar had hij begrepen dat ik bij het duinwaterbedrijf werkte.

Eén van de iets jongere mannen die ik uit de duinen ken, wordt vaak voor boswachter aangezien. Kleed je in een groen pak, hang een verrekijker om je nek, spreek de mensen die je tegenkomt vriendelijk aan, wijs ze op dingen die je ziet en de kans dat ze denken dat je beroepshalve rondfietst is groot, zeker als je nog de leeftijd der werkenden hebt. Het was mij nog nooit overkomen, maar met een groene jas, een verrekijker en een leeftijd waarop ik nog kon werken, voldeed ik blijkbaar ook aan het profiel.

In het ideale werkende leven was ik boswachter geweest. Hoe fijn is het om je werk buiten te kunnen doen, en ik bedoel niet buiten de muren van de gevangenis, maar in de buitenlucht?

Nee, ik was geen boswachter en ik had helaas ook geen andere functie bij Dunea waarmee ik de mogelijkheid zou hebben gehad om op het afgesloten duinterrein te komen.

De man wilde natuurlijk weten wat ik wel deed. In settingen waarin het niet nodig is, vermijd ik het ‘t liefst om mijn beroep te noemen. Mensen denken nogal eens dat je ook in je privéleven met een professionele blik kijkt, en dat je verregaande conclusies trekt uit hun gedrag, of dat je dol bent op het aanhoren van problemen. Zijn reactie toen ik zei dat ik psychiater was, was echter verrassend relativerend.

‘Psychiater, wat is dat?’

Gelukkig heb ik een vak dat heel makkelijk uit te leggen is. ‘Psychiater is dokter van de geest, voor mensen die somber zijn of in de war.’

Dat begreep hij. ‘Die zullen er in deze tijd wel heel wat zijn.’

‘Die zijn er altijd geweest’, zei ik, en daarop praatten we weer verder over de reeën op het veld en over de wolf die de randstad gelukkig nog niet had bereikt.

Meer van Yolande de Kok

  • Yolande de Kok

    Yolande de Kok is psychiater. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.