Dokter Rockwood, de snotaap

‘Pas je op Cas, ze waarschuwen voor gladheid vandaag’, roept mijn vrouw mij na. Glad? Valt reuze mee joh, de klinkers in de straat zijn schoon. Ik spring op de fiets, heerlijk vrij, stevig in het zadel. Gister nog een dijk van een migraine gehad, en wie weet wat er morgen weer gebeurt, maar vandaag voel ik me best oké, de zon schijnt vrolijk mee.

Politiebureau in zicht, ik draai naar rechts, zie in een flits een spiegel beneden me en BAF daar lig ik. Vol op mijn schouder. Drie keer uit de kom geweest, het zal toch niet? Ik voel wat klikken en constateer dat ie erin zit.

‘Hé meneer, gaat het?’ roept een agent. Hij glibbert en glijdt ook haast onderuit.

‘Tjonge, hier gingen ze gisteren ook al onderuit. Daar ga ik wat aan doen.’ En hij loopt naar een grote gele bak, een halve meter van waar ik onderuit ben gegaan. Hij opent de bak en begint zout te strooien.

‘Zo dat moet helpen.’

Vanuit verbazing begin ik hard te lachen, een boer met kiespijn. Soms is het leven cynischer dan je kunt bedenken.

‘Gaat het wel, u ziet zo bleek, moet ik een ambulance bellen?’

‘Nee laten we dat niet doen, ik woon hier om de hoek, ik loop wel even.’

Met de fiets aan de hand glibber ik naar huis. Probeer de sleutel in de voordeur te draaien en ga door de grond van de pijn. Ik voel nog een keer aan mijn schouder, nu ook bovenop en schrik van de grote bult. AC-luxatie denk ik. Toch maar even naar de huisarts of naar de spoed? Ik loop naar de overbuurman, oud-politieman. Hij ziet mijn bleke kop terwijl ik mijn arm ondersteun.

‘Gevallen? Tis glad geloof ik, jongen. Heb je pijn? Ik breng je even naar de Eerste Hulp.’

Kijk, politieman ben je voor het leven. Als er moet worden opgetreden, staan ze vooraan die lieden. Hij loopt naar zijn auto. Daar komt een andere buurvrouw aanfietsen.

‘Zooo Casper, ben jij ook gevallen, gaat het?’

Ze laat haar handen zien, onder het bloed, blijkt op hetzelfde punt gevallen, je gelooft het niet.

‘Ze zijn er nu aan het strooien zag ik net, lekker dan.’

‘Ja dat was voor mij. Of liever ná mij.’

Mijn overbuurman toetert, ik stap in. We rijden naar de Eerste Hulp van ons lokale ziekenhuis. We passeren een bord: verboden voor onbevoegden.

Hij parkeert zijn auto voor de deur. De beveiliger is sneller dan het licht.

‘U kunt hier niet parkeren, meneer.’

‘Ik dacht het wel, dit is een ziekenhuis en ik heb een zieke patiënt die niet kan lopen.’ Assertiviteit, een zegen, in voor en tegenspoed. De beveiliger loopt naar binnen en komt terug met een verpleegkundige. Ze loopt naar de auto en werpt een blik op mij.

‘Meneer, de SEH hier is al vijftien jaar dicht, en de hap is nog niet open, u moet naar Utrecht.’ Nu je het zegt begint me iets te dagen…

‘Maar u moet natuurlijk eerst naar de huisarts.’

‘Ik ben zelf arts, het is een AC-luxatie of breuk, daar hoef ik de huisarts niet mee te belasten.’

‘Toch is dat de regel, meneer.’

Mijn overbuurman heeft de auto alweer gestart.

‘Wacht even, meneer’, de verpleegkundige loopt naar binnen en komt terug met diclofenac en paracetamol.

‘U zult wel pijn hebben.’

‘Nou en of, dank je’, mompel ik.

We rijden naar Utrecht en onderweg bel ik mijn eigen huisarts, ik ben intussen een bekende voor de assistente, helaas.

‘Breuk of AC-luxatie, ik rijd alvast, hoeft collega De Vries niet te checken lijkt me.’

‘Tjonge, u heeft wel pech, ik meld u aan bij de röntgen.’ Duidelijk beeld, zeggen ze daar. ‘U mag naar de SEH.’

‘Dag, dokter Jansen, dokter van de heelkunde, u bent gevallen hoor ik.’

‘Ja ik denk AC-luxatie, Tossy 2.’ Hij kijkt verbaasd, ik geef uitleg over mijn achtergrond. Hij checkt de röntgenfoto.

‘Ik denk overigens een Rockwood 4, ik zal het met de traumatoloog bespreken’, en weg is ie. Rockwood? Sorry, snotaap, wat denk je wel, dit is een Tossy hoor! Ik heb me toch redelijk staande gehouden op de SEH. Ooit. Dat ooit is wel heel heel heel ooit, realiseer ik me ineens, ik had zijn vader kunnen zijn natuurlijk, er begint me iets te dagen. O ja, er was ook een andere classificatie.

Hij komt terug, de jonge dokter Rockwood.

‘Rockwood 3 of 4 meneer, er is geen operatie-indicatie volgens de dienstdoende traumatoloog.’

‘En nu?’

‘Wat denkt u zelf?’

‘Moet vanzelf genezen, paar weken sling en weer door’, zeg ik tegen beter weten in.

‘Dat denk ik ook, het geneest meestal zonder restklachten, meneer.’

Ik neem een taxi naar huis.

‘Tis glad meneer, gevallen? Het komt weer vast weer goed, als de dokter het zegt. En als Allah het wil, insjallah.’

Tossy, Rockwood of Allah, hoe het ook zij, ik kan wel wat steun van hogerhand gebruiken.