De imposter en de god

‘Er zijn eigenlijk maar twee types artsen’, zegt een vriend: ‘imposters en zij die denken dat ze God zijn’.

De ‘god’ overschat zichzelf. Het is dan ook moeilijk bescheiden te blijven als je de beste bent. De imposter onderschat zichzelf. Het is moeilijk zelfvertrouwen op te bouwen als je elk moment door de mand kunt vallen. De god kan net zo goed klaar zijn met de opleiding want hij kan toch alles al. De imposter kan net zo goed klaar zijn met de opleiding want hij gaat het toch nooit kunnen. Zowel de god als de imposter werken geregeld over. De god omdat hij onmisbaar is, de imposter omdat hij iets zou kunnen missen.

De imposter moet niet verward worden met een verkapte god. De verkapte god stelt zich ogenschijnlijk kwetsbaar op. Dit doet hij door te verzuchten dat hij over de laatste stap van de behandeling van een heel zeldzaam ziektebeeld wel even diep moet nadenken. Wat de god er niet bij zegt, is dat al het andere hem al gemakkelijk afgaat.

God wil niet met andere goden samenwerken. De andere goden zijn namelijk geen echte god – zoals hij – en ontkennen zijn gezag. De imposter wil juist graag met anderen samenwerken. Dit vinden de andere imposters fijn, behalve dat de imposter ziet dat de andere imposters het allemaal veel beter kunnen.

Goden vallen elkaar aan in de media. De ander is namelijk dom. De imposter leest thuis rustig de berichten van de goden door en reageert hier vooral niet op.

Hoewel de god wel door de mand kan vallen, wordt hij geen imposter en hoewel de imposter maar niet door de mand valt, wordt hij geen god. Met wat leertherapie kunnen beide species met hun eigen mankementen om leren gaan. Gelukkig is het ook allemaal niet zo zwart-wit en kan ook de god zijn dag weleens niet hebben. En de imposter is eigenlijk zo beroerd nog niet.