Huisarts weet te weinig van het werk van patiënten
10 reacties
Huisarts Kees de Kock vindt dat zijn vakgenoten meer aandacht moeten besteden aan het werk van hun patiënten. Maar een training om hen beter beslagen ten ijs te laten komen, had niet het gewenste effect, bleek uit zijn onderzoek.
‘Bij bijna één op de drie volwassenen die meer dan twaalf uur per week betaald werk doen, heeft de vraag waarmee ze op het spreekuur van hun huisarts komen, te maken met werk.’ Het is een van de bevindingen die Kees de Kock deed tijdens zijn promotieonderzoek naar de rol van huisartsgeneeskunde bij arbeid. ‘Huisartsen weten vaak niet eens wat hun patiënt voor werk doet. Of ze denken het te weten, maar dat klopt lang niet altijd.’ Huisarts De Kock, die zich al zeker twintig jaar bezighoudt met het onderwerp arbeid, vraagt er daarom zelf wel altijd naar: ‘Dat confronteert je soms met je eigen vooroordelen. Een vrouw van wie ik dacht dat ze secretaresse was, bleek rechercheur te zijn. Dat is van belang om te weten, omdat je de problemen van mensen beter kunt analyseren als je weet onder welke omstandigheden ze werken.’ De Kock promoveerde afgelopen week op het onderzoek dat hij deed naar de rol van huisartsen bij werkgerelateerde problemen. Hij vroeg aan focusgroepen van huisartsen waar ze bij dit thema tegenaan lopen en waar ze behoefte aan zouden hebben. Daaruit bleek het bij hen te schorten aan kennis over wet- en regelgeving en over de werkomgeving van hun patiënten. Op basis daarvan ontwierp hij een vijf uur durende training, waar deze en andere onderwerpen, zoals activerende interventie bij overspanning en de rol van en samenwerking met bedrijfsartsen, aan bod kwamen.
Het effect van deze training onderzocht De Kock in een gerandomiseerde trial. ‘Het had nogal wat voeten in aarde om subsidie te krijgen, praktijken te vinden die wilden meedoen, patiënten bereid te vinden mee te doen en om die te behouden voor het onderzoek.’ En dat allemaal als buitenpromovendus, oftewel niet in dienst van de universiteit, die onderwijl een duopraktijk draaiende moest houden. Maar het lukte. Het resultaat was echter teleurstellend: de training had geen effect op de verwachtingen van patiënten over hun vermogen om te werken, op hoe zij het handelen van de huisarts beoordeelden en ook niet in hoe vaak huisartsen het beroep van hun patiënt noteerden of een ICPC-code noteerden die hoorde bij werkgerelateerde problematiek.
Dat wil niet zeggen dat het niets opleverde: ‘Wat zeker duidelijk is geworden, is dat patiënten wel een rol zien voor de huisarts als het gaat om arbeidsongeschiktheid. Ze willen van hem of haar advies over of ze wel of niet moeten werken. Veel huisartsen vinden dat lastig, en weten niet wat ze wel en niet mogen op dat gebied. Dat wordt steeds relevanter nu er meer mensen zijn die geen toegang hebben tot een bedrijfsarts: de zzp’ers. Maar ook voor mensen in loondienst blijkt het soms lastig om contact te leggen met de bedrijfsarts, ze kennen hun rechten niet en werkgevers staan soms in de weg. Het helpt als huisartsen weten dat een werknemer recht heeft op contact met de bedrijfsarts en weet dat er op thuisarts.nl ook het een en ander over dit onderwerp te vinden is. Ik denk dat dat onze taak is: problemen signaleren en mensen tools in handen geven om er zelf mee aan de slag te gaan.’ Daar zijn overigens niet alle huisartsen het mee eens, zegt De Kock: ‘Sommige vinden dat werkgerelateerde problemen niet tot het domein van de huisartsen moeten behoren. Hun inzichten zouden we kunnen gebruiken bij verder onderzoek naar wat huisartsen weerhoudt om werk met patiënten te bespreken.’
