‘Mijn reanimatie heeft me een betere arts gemaakt’

Gereanimeerd

‘Ik werkte als anios longziekten in het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Tijdens de ochtendoverdracht na mijn nachtdienst ben ik, omringd door ruim tien artsen, plotseling weggezakt. Ik herinner me daar niets van, een volle dag is kwijt. Mij is verteld dat ik achter­oversloeg, een snurkende ademhaling had, blauw aanliep. In zes, zeven minuten tijd ben ik gereanimeerd door mijn collega’s. Twee weken in het ziekenhuis volgden, ik herstelde lichamelijk goed en al snel was ik weer op de been – dacht ik.’

Rouwverwerking

‘Lichamelijk en cognitief duurde het een jaar, maar het volledige herstel, waarbij ik de gebeurtenis een plekje heb gegeven, duurde langer. Gaande­weg merkte ik dat ik door de verschillende fases van rouw­verwerking ging. Ongeloof, woede, weerstand, verdriet, acceptatie – ik heb het allemaal ervaren. Neem mijn ongeloof: ik doorvoelde nog niet wat mij was overkomen en lachte het zelfs weg. Ik bracht mijn collega’s een taart ‘Geslaagd voor jullie reanimatiecursus’. Bizar achteraf, want voor hen was het natuurlijk heel heftig om een collega te reanimeren. En boos en verdrietig als ik te moe was voor een uitje met vriendinnen.’

Achternaam

‘Mijn keuze voor huisartsgenees­kunde is alleen maar versterkt door mijn ervaring. Ik koos tijdens de opleiding bewust voor een SEH-stage in het JBZ. Als ik dan toch geconfronteerd moet worden met reanimaties en cardiologiepatiënten, dan liever op een plek waar ik me vertrouwd voel en waar iedereen mijn verhaal kent. Met een achternaam als de mijne was het verhaal als een lopend vuurtje rondgegaan.’

Geen geheim

‘Aan het einde van mijn SEH-stage moest ik op de parkeerplaats van het ziekenhuis een meneer reanimeren. Ik zag het gebeuren, hij was aan het gaspen – ik nam en kreeg de lead. Het ging goed. Sindsdien ben ik eroverheen. Al maakt mijn hart soms nog een sprongetje, bijvoorbeeld toen ik de hartstilstand van voetballer Eriksen op tv zag. Ik voel me sterk, het is niet langer confronterend om te praten over mijn icd of reanimatie. Het is geen geheim.

Uiteindelijk heeft het me een betere arts gemaakt, omdat ik weet waar patiënten doorheen kunnen gaan. Gedurende de huisartsopleiding heb ik mijn verhaal verteld, aan de hand van de verschillende fases van rouwverwerking. Deze fases komen bij elke patiënt terug, voor mijn mede-haio’s was het een eyeopener. Ik probeer mijn ervaringen toe te passen in mijn huidige werk. Zo belde mijn eigen huisarts, die ik niet kende, mij kort na de reanimatie. Dat was zo waardevol. Ik besef: je moet er als arts in het begin zijn, maar ook na een aantal maanden ná de impact.’

Doet u iets bijzonders buiten uw werk? Doe mee en mail ons.