Artsenportretten
Portret

‘Maak jezelf niet klein, dat doe ik ook steeds minder’

6 reacties
Merlin Daleman
Merlin Daleman

Terwijl haar echtgenoot tijdens de lockdown naar zijn werk ging, zat huisarts en SCEN-arts Hiltje Oude Luttikhuis ineens met vier kleine kinderen thuis. De coronacrisis heeft man-vrouwverschillen vergroot, stelt zij. Ze besloot een podcastserie te maken over vrouwelijk leiderschap.

‘Ik ben sinds 2014 huisarts. Ik ben bewust waarnemer geworden, zo kan ik het best mijn autonomie bewaren. Er zijn zoveel meer dingen die ik belangrijk vind en wil doen. Ik ben nieuwsgierig en open-minded. Verbinding met mensen, de levensverhalen van patiënten, dat is mijn drijfveer.

Daarom ben ik sinds vier jaar ook SCEN-arts. Daarnaast heb ik verschillende coachingsopleidingen gevolgd, zoals een om seksueel misbruikte vrouwen te helpen.’

Naam: Hiltje Oude Luttikhuis (44)

Werk: huisarts en SCEN-arts (2 dagen), maakt podcasts over vrouwelijk leiderschap (1 dag), volgt coachopleiding over liefde seksualiteit en relaties (½ dag)

Privé: woont in Venray, getrouwd, vier kinderen van 5 tot 11 jaar

De podcast WOW! Vrouw is via deze link te vinden.

Gelijke kansen

‘Ik ben opgevoed met de gedachte dat mannen en vrouwen ­gelijke kansen hebben in onze samenleving. Afgelopen jaar werd weer duidelijk dat dit niet zo is. Het zit in subtiele dingen. Ik merkte het zelf tijdens de scholensluiting; ik zat plots thuis, terwijl mijn echtgenoot die orthopeed is naar het ziekenhuis ging. Met vier kinderen in de basisschoolleeftijd kreeg ik weinig gedaan. Hoe kon dit nou gebeuren? Ik ben huisarts, eigenlijk hoor ik ook aan de frontlinie te staan!’

Vooroplopen

‘Om dingen te veranderen heb je mensen nodig die voorop ­durven te lopen, stelde cabaretière Claudia de Breij. Dat geldt zeker in de medische wereld, waar diversiteit en inclusiviteit nog niet de norm is. Ik zou graag willen dat je als vrouw jezelf mag zijn, zonder dat je je klein hoeft te maken. Dat doe ik ook steeds ­minder. Wees je ongecensureerde zelf. Om de podcast te maken, moest ik allerlei hordes nemen: wat vindt iedereen van mijn stem, kan ik dat technische en wat als niemand luistert? Onzekerheden die je misschien typisch vrouwelijk mag noemen – al kampen sommige mannen daar ook mee.’

Het bofkontje

‘Vroeger wilde ik kinderarts worden, nu hébben we vooral veel kinderen, haha. Mensen met een groot gezin weten: je kunt niet alles in het gareel houden. Mijn echtgenoot en ik zijn behoorlijk easy going. Is het brood op, dan eten we crackers. Om het toch een beetje te organiseren houd ik van bepaalde lifehacks, levenversimpelaars. Eén van de kinderen is om de week “het bofkontje”, met bepaalde privileges, zoals verhaaltje kiezen of voorin de auto zitten, maar ook: helpen met tafeldekken. Zo geef je leiding aan je leven, zonder dat je gezinsleven je ambities platslaat.’

Koptelefoon

‘Van gesprekken met mensen krijg ik energie, voor balans moet ik me naar binnen richten, dat heb ik gemerkt toen mijn moeder overleed. Mediteren helpt, maar wanneer doe je dat? Als ik de kinderen naar school heb gebracht, wandel ik naar huis met een koptelefoon op mijn oren waarin een meditatie van 7 à 8 minuten. Zoiets zet me goed in de dag.’

Om de week portretteert Medisch Contact een arts: over het doktersvak én het leven daarnaast. Wat doet u buiten uw werk? Bent u wel in balans? Of beleefde u iets bijzonders of aangrijpends? Doe mee en mail ons: redactie@medischcontact.nl

Meer artsenportretten

werk Portret carrière balans Podcast
  • Marieke van Twillert

    Marieke van Twillert werkt als journalist voor Medisch Contact. Arbeidsmarkt, levenseinde en e-health hebben haar speciale aandacht.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • A. G?bel

    Huisarts, amstelveen

    Beste Hiltje,

    Je schrijft: "Het is in onze cultuur nog steeds heel vanzelfsprekend dat de zorg voor de kinderen en ook mantelzorg op de schouders van de vrouw komt."

    Als je dit nou eens omgekeerd uitdrukt: het is in onze cultuur vanzelfsprekend... dat (bij een heterostel) de man er elke ochtend, ook op gure donkere novemberochtenden, vroeg op uit moet om in een saai kantoor betrekkelijk eentonig werk te doen, onder toeziend oog van een baas. Tussen de middag half uur pauze, na het werk om 17 uur weer naar huis, in de file, etc...

    De vraag dit dit bij me oproept is: wat is er nou eigenlijk zo erg/minderwaardig/oneerlijk/achtergesteld/etc. aan "thuis voor de kinderen zorgen"? Dit wordt steevast neergezet als de vanzelfsprekend negatieve tegenhanger van het onterecht als positief neergezette 'dynamische leven van de werkende man, vol uitdagingen en kansen". Zie hierbij mijn bovenstaande novemberochtend-schets van dit fantastische (not!) bestaan.

    Waar komt toch dat negatieve beeld vandaan dat thuis bij de kinderen zijn en het huishouden doen, een misselijkmakende straf zou zijn, en dat we daar ook nog eens allemaal in zijn gaan geloven?

    Ik zou soms willen dat ik huisman kon zijn en daar mijn eigen invulling aan kon geven. Dat is natuurlijk een beetje gechargeerd want ik begrijp heus wel dat het in het leven gaat om balans en ontplooiing. Maar het gaat me te ver te stellen dat je dat als 'thuisblijver' niet zou kunnen, en dat degene in het saaie kantoor dat wél zou kunnen.

    Komt bij dat ik ook graag de vraag beantwoord wil zien hoe om te gaan met het feit dat bij de weg- en waterbouw, asfalteren, rioolwerk, beladingsplatforms, explosievenopruimingsdiensten, bewaking, het leger, en vele, vele(!) andere zware en gevaarlijke banen slechts 5-10% vrouwen aanwezig zijn. Ik hoor slechts ongelijkheidsdiscussies als het gaat om ministersposten en directiefuncties, maar niet bij bovenstaande banen.

    Dat in de zorg en onderwijs veel vrouwen werken is overigens niet het antwoord op deze vraag.

    Overigens gun ik iedereen het beste, en ben zeer geëmancipeerd, maar ik heb wel eens het idee dat deze verschillen veel groter en (on?)aantrekkelijker worden gemaakt dan ze zijn.



  • A.M. Serrarens

    Huisarts, gepensioneerd sinds sept. 2012, Lent

    Tijdens het lezen van ‘Portret’ in MC 38 van 23 sept. merkte ik dat me ergerde. Mw. Oude Luttikhuis van 44jr. is huisarts, maar is waarnemend huisarts. Ze wil haar autonomie bewaren. Het is helaas een trend dat huisartsen niet meer een eigen praktij...k of samen met anderen een praktijk (willen) hebben. Is het niet zozeer autonomie, maar angst voor en/of opzien tegen (mede)praktijkhouder worden? Wie zit er nu te wachten op wéér een podcast, zoals mw. Oude Luttikhuis wil? De maatschappij zit wel te wachten op huisartsen, die 3dg per week tot fulltime willen werken.
    Ik hoor steeds meer dat mensen zeggen: ‘ik weet waar mijn huisartsenpraktijk staat, maar ik weet eigenlijk niet wie mijn eigen huisarts is’. Waar blijft continuïteit en persoonsgerichte zorg als een praktijk vol zit met waarnemers, die geen geschiedenis opbouwen met een patiënt en haar/zijn familie?
    Ik wil ervoor pleiten dat huisartsen binnen 5 jaar na hun opleiding zich daadwerkelijk als huisarts vestigen in een gezondheidscentrum of huisartsenpraktijk. Er zijn nu al grote praktijken met één praktijkhouder, die waarnemers inhuurt om spreekuren te draaien. Dat tij -vind ik- moet gekeerd worden.

    Ton Serrarens, gepensioneerd huisarts sinds sept. 2012
    Lent, 12 okt. 2021

  • huisarts, Venray

    Geachte collega's Terstappen en Ory,

    In het portret is maar beperkte uitleg mogelijkheid vanwege het woordenaantal. Dat maakt dat sommige nuances ook weg vallen. Allereerst heel erg dank voor jullie beider reactie.
    De aanname van collega Ory dat... het een flexibiliteitskwestie is waarom ik ineens de zorg voor de kinderen had, klopt inderdaad niet. Als waarnemend huisarts lever ik in een vaste solo-praktijk zorg, waardoor ik zeker niet flexibel ben, omdat er geen directe collega is die het over kan nemen.
    De scholensluiting kwam en zonder overleg zorgde ik ineens voor de kinderen, in plaats van in mijn eigen bedrijf, dat ik heb naast mijn baan als waarnemend huisarts en scen-arts.
    En ja daar zijn twee mensen bij, dus ik heb daar zeker ook mijn eigen aandeel in. Ik heb er niet direct iets van gezegd, ik tilde het op mijn schouders. Daarom zeg ik ook, zonder overleg. En door het gesprek vervolgens aan te gaan, hebben we de volgende lockdowns en covid-quarantaines ook veel anders opgevangen en verdeeld.

    Het is echter in onze cultuur nog steeds heel vanzelfsprekend dat de zorg voor de kinderen en ook mantelzorg op de schouders van de vrouw komt. Dat is ook een van de redenen waarom veel vrouwen voor het vak van huisarts kiezen, omdat dat vaak al flexibeler in te richten is in combinatie met een gezin. En voor de goede orde, het is niet de bedoeling om naar mijn man te wijzen als kwaaie pier die niet voor de kinderen zou zorgen, maar om de onderliggende systemische onmogelijkheden en onbewuste vooroordelen duidelijk te maken. Collega Ory noemt hier zelf al voorbeelden van zoals de spagaat tussen een goede moeder en een goede dokter zijn, of de aanname dat vrouwen geen orthopeed kunnen zijn.

    Daarom is het wat mij betreft dus wel een kwestie van genderongelijkwaardigheid; Het klopt overigens wat collega Terstappen suggereert, orthopedie heeft heel veel electieve zorg en in die eerste lockdown werd dus juist veel zorg afgeschaald, waardoor ik ook niet goed begreep waarom er dan van de ortopedisch specialisten werd verwacht dat ze fulltime aanwezig waren.

    Ik hoop dat ik het zo heb kunnen verhelderen, en anders nodig ik je natuurlijk van harte uit om naar mijn podcast te luisteren, waarin ik ook meer achtergrond deel over het waarom van het onstaan van de podcast. Ik heb heel lang namelijk gedacht dat er geen genderongelijkwaardigheid meer was, dat de tegenslagen die ik ervoor aan mijzelf lagen (ook al zo'n 'vrouwen'trek), maar doordat ik een vrouwelijke hoogleraar zich hierover hoorde uitspreken viel er van alles in elkaar en maakte het dat ik deze stap zette.

    In mijn podcast interview ik vrouwelijke rolmodellen om te ontdekken hoe het hen wel is gelukt om in een toppositie te komen, wat de uitdagingen zijn, wat we als vrouwen zelf kunnen doen en ook bijvoorbeeld hoe we mannen ons daarbij kunnen laten helpen. En ik deel interessante topics op het gebied van empowerment, leiderschap en inclusiviteit. We hebben in 60 jaar al veel bereikt (aldus Claudia de Breij) en er kan nog zoveel meer! (op het gebied van d&i)

    Nogmaals dank voor jullie reactie en discussie, je vind de podcast via de link hierboven of door in de podcast app te zoeken naar WoW!Vrouw

    Hartelijke groet, Hiltje

  • A.L.E. Terstappen

    Aios anesthesiologie

    Beste collega Öry,

    Mooi en goed om te zien dat u de zorg met uw partner eerlijk probeert te verdelen (klopt mijn aanname dat u een man bent?). En ook via haar een inkijkje krijgt in de soms vrouwonvriendelijk medische wereld.
    Ik begrijp alleen nie...t helemaal dat u de opmerkingen van collega Oude Luttikhuis niet snapt en vervolgens concludeert dat haar redenatie niet klopt. Als u haar redenatie niet volgt moet u hem toch eerst begrijpen vóór u kunt concluderen dat u hem niet vindt kloppen?
    Ik kan me namelijk goed voorstellen dat ik haar opmerkingen over haar werkende echtgenoot als orthopeed en zij als thuisblijvende huisarts een voorbeeld is van ongelijkheid, wèl vind kloppen. Waarom de zorg voor de kinderen niet gelijk verdelen, zodat zij allebei deels hun werk konden blijven doen? En daarnaast werd inde eerste golf alle niet-urgente zorg voor een groot deel gestaakt, en orthopedisch ingrepen bestaan voor een zeer groot deel uit elective zorg. Hierdoor viel dus een groot deel van de orthopedisch dagelijkse werkzaamheden weg en zou ik me kunnen voorstellen dat de noodzaak van haar echtgenoot om te gaan werken dus niet zo groot was. Zou dat dus ook de achtergrond kunnen zijn van haar opmerking? Dat haar echtgenoot als niet-urgente zorgverlener wel naar zijn werk bleef gaan en zij als arts die juist vaak ook urgente zorg levert, thuis bleef?

    Maar in plaats van suggesties naar u te doen wat de achtergrond kan zijn van de opmerkingen van collega Oude Luttikhuis, hoor ik uiteraard liever van haar zelf wat ze bedoelde.

    Overigens ben ik het wel met u collega Öry eens dat het ook een kwestie is van als koppel goede afspraken maken. En is het ook aan ons vrouwen om niet automatisch alle zorgtaken op ons te nemen maar er voor te “strijden” dat deze gelijk verdeeld worden.

    [Reactie gewijzigd door op 30-09-2021 16:08]

  • A.V. Öry

    Huisarts, Utrecht

    Beste mw Oude Luttikhuis,
    Leuk om uw portret te lezen en wat u naast uw huisartsenvak doet om u te verbreden en te verdiepen in uw interesses. Een opmerking in het stukje over gelijke kansen tussen mannen en vrouwen stak me en eerlijk gezegd snapte ...ik het ook niet goed. Uw man is orthopeed en u bent huisarts en het feit dat hij wel werkte en u niet in de lockdown beschrijft u als voorbeeld van hoe de kansen tussen mannen en vrouwen subtiel toch verschillen en dus niet gelijk zijn. Maar deze redenatie klopt niet. Want wat heeft het feit dat u niet werkte en uw man wel, te maken met gender gelijkheid? Als u orthopeed was en hij waarnemend huisarts zou het toch net andersom kunnen zijn geweest? Heeft mijns inziens niks met uw geslacht te maken, maar met uw beroepssituatie en de keuzes die u beiden maakt.
    Ik ben zelf waarnemend huisarts en mijn vrouw is internist in opleiding. Wij hebben allebei gewerkt in de lockdowns en we vangen om beurten de dagen op als onze kinderen ziek zijn en niet naar de crèche kunnen. Niks ‘genderongelijkheid’ wat dat betreft. Het gaat om keuzes die werkende ouders samen maken, niets meer niets minder.
    Overigens ben ik het wél eens met uw stelling dat er nog steeds, subtiel of minder subtiel, een ongelijkheid bestaat. Bijvoorbeeld door de foute opmerkingen van de (mannelijke) opleider van mijn vrouw in het ziekenhuis dat zij geen goede moeder zou zijn als ze onderzoek combineert met de opleiding in plaats van ‘er voor de kinderen te zijn’ (ging om de besteding van haar 5e werkdag cq part-timedag). Enfin, het blijft een boeiende discussie, gendergelijkheid, maar ook gevoelig en daardoor lastig.

    Ander voorbeeld, waarom klopt het cliché vaak dat vrouwen huisarts worden en mannen orthopeed, zoals bij u? Andersom zie je dat minder vaak. Waarom? Dat heeft toch ook met het verschil tussen mannen en vrouwen te maken? En welke invloed heeft dat op uw keuzes? Juist, u begrijpt wellicht waar ik naartoe ga: u bent als waarnemend huisarts flexibeler en vangt dus vaker de klappen op van kinderen opvangen etc. (Althans zo ervaar ik dat.) Maar dat is ook precies de reden waarom veel vrouwen voor het vak van huisarts kiezen en niet ziekenhuis specialist: vanwege die flexibiliteit. (Nu valt die flexibiliteit overigens flink tegen vaak is mijn ervaring, maar is mijn vrouw vaak nóg inflexibeler.)

    Concluderend, er is denk ik zeker wel een verschil in gelijkheid tussen vrouwen en mannen in het nadeel van vrouwen, door mijns inziens ouderwetse achterhaalde normen en waarden, maar is uw situatieschets daar niet een goed voorbeeld van.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.