Huisartsen blijven zich verzetten tegen verstrekking abortuspil

Huisartsen die tegen medicamenteuze zwangerschapsafbreking door de huisarts zijn, hebben van zich laten horen in een consultatie over wetgeving die deze bevoegdheid regelt. Volgens hen is bij een meerderheid van de huisartsen geen draagvlak voor deze nieuwe taak en richt de wetgeving zich te veel op een kleine groep die er positief tegenover staat.

De Tweede en Eerste Kamer stemden in 2022 in met wetgeving die huisartsen niet verplicht, maar wel toestaat om de abortuspil te verstrekken in de eerste negen weken van een ongewenste zwangerschap. Voordat die wet in werking treedt, moeten er in onderliggende wetgeving nog zaken rond de praktische invulling worden geregeld, zoals scholings-, registratie- en zorgvuldigheidseisen. Die nadere wetgeving lag afgelopen weken ter consultatie. Ruim veertig partijen hebben daar nog op gereageerd, onder wie veel individuele huisartsen die tegen de nieuwe bevoegdheid zijn. 

Kritiek

Deze artsen geven onder andere aan dat zij niet zitten te wachten op de extra werkzaamheden: zij wijzen erop dat een dergelijke zwangerschapsafbreking meerdere consulten vergt, onder andere voor nacontrole. En dat een dergelijke hulpvraag niet past binnen de beperkte consulttijd. De wet verplicht artsen weliswaar niet om deze zorg te leveren, maar de tegenstanders vrezen dat patiënten die toch gaan eisen. Verder wijzen zij erop dat huisartsen niet standaard de echoapparatuur hebben. Ook vrezen zij bij complicaties in de ANW-uren alsnog verplicht abortuszorg te moeten leveren. Zij vragen zich verder af waarom de zorg niet bij abortusartsen en -klinieken wordt gelaten, waar gespecialiseerde kennis is. Ook twee abortusartsen scharen zich achter deze kritiek.  

Zorgen 

LHV en NHG, in principe voorstanders van de nieuwe bevoegdheid, hebben in de consultatie twee zorgen geuit over de aanvullende wetgeving. De huisartsenorganisaties vinden dat huisartsen nu te veel verantwoordelijkheid opgelegd krijgen om psychologische en maatschappelijke ondersteuning voor hun patiënten beschikbaar te maken. Ook willen ze dat huisartsen niet verantwoordelijk worden gemaakt voor volledige geheimhouding in het declaratieproces, omdat zij dat proces niet volledig in eigen hand hebben.