Vaak heroperatie bij borstkanker
1 reactieOngeveer één op de vier patiënten die een borstsparende operatie ondergaat wegens borstkanker moet een tweede maal geopereerd worden. Dat schrijven Lee Wilke e.a. in Jama Surgery.
In de periode van januari 2004 tot december 2010 ondergingen in de Verenigde Staten bijna 250.000 patiënten met een vroeg stadium (stadium 0 tot 2) borstkanker een borstsparende operatie zonder neoadjuvante bestraling of chemotherapie. Hoewel het pathologisch rapport in 92 procent van deze patiënten bij de eerste operatie een tumorvrije excisierand liet zien, moesten bijna 75.000 patiënten in deze periode voor een tweede keer geopereerd worden wegens een lokaal recidief. Hiervan onderging een derde een borstamputatie. Heroperatie wegens een lokaal recidief bleek het vaakst te gebeuren in de jongere leeftijdsgroepen en bij grotere tumoren.
Dit onderzoek onderstreept de noodzaak voor het opstellen van internationale richtlijnen voor de definitie van adequate excisiemarges. Het is nu nog onduidelijk hoe breed deze tumorvrije marge moet zijn en de auteurs vragen zich af of meer wel altijd beter is. Behalve psychologische en cosmetisch nadelige effecten bij de patiënt, leiden de heroperaties tot enorm hoge kosten in de gezondheidszorg.
Danka Stuijver
Doi: 10.1001/jamasurg.2014.926
Lees ook:
- Screening op borstkanker leidt niet tot minder sterfte
- Nieuwe consensus behandeling borstkanker
- Borstkanker voorspellen blijft moeilijk
C.M.A. Bruijninckx
chirurg, ROTTERDAM Nederland
Zoals zo vaak in de geneeskunde is het zaak een juist evenwicht te vinden. Hier betreft dat een evenwicht tussen het aantal re-excisies en het aantal onnodige mutilaties. Aantal re-excisies neemt toe wanneer de tumoren in beginsel 'krap' omsneden wor...den maar dan neemt wel het aantal mutilaties af, en omgekeerd, wanneer ruim omsmeden wordt neemt aantal re-excisies af maar aantal mutilaties toe. Diegenen die "de internationale richtlijnen voor definitie van adequate excisiemarges" gaan opstellen zullen niet aan deze 'ijzeren wet' ontkomen. Dat betekent dat het best mogelijke antwoord gegeven moet worden op de vraag: hoeveel 'onnodige' mutilaties willen de patienten accepteren en hoeveel re-excisies willen de verzekeraars accepteren? Het zou goed zijn wanneer deze betrokkenen o.l.v. terzake deskundige professionals deze vragen zouden trachten te beantwoorden.