Op een skateboard

Van langharige kaninchenteckels is bekend dat zij neigen naar hernia’s in hun wervelkolom; vooral traplopen is voor hen funest. Op een dag ontstond bij een van mijn teckels zo ’n hernia. De geconsulteerde dorpsveearts adviseerde: ‘afmaken’. Toen ik dat thuis besprak, leidde dat tot huilen, brullen en groot verdriet bij mijn vier dochters. Conclusie: dat doen we niet!

In de oorlog zag ik tijdens mijn verblijf in een Japans concentratiekamp in volle omvang de ellende van vitamine B1-deficiënties en na de oorlog zag ik de wonderen van de behandeling van mensen met deze aandoening. We besloten onze teckel ook zo te behandelen, omdat met deze therapie eventuele neurologische verschijnselen ook verdwenen.

In overleg met de dierenarts en de locale ziekenhuisapotheker werd gedurende vier weken één keer per week dit middel intramusculair toegediend en daarnaast dagelijks met de maaltijd ook per os. Vier keer per dag legden we het dier met zijn totaal verlamde achterlijf op een laag skateboard, zodat hij met de voorpootjes kon lopen. Zo werd hij op een naburig hondenveldje door een van mijn dochters uitgelaten en deed hij zijn behoefte. Daarna reden we hem met behulp van een trektouwtje aan het skateboard weer naar huis.

Na ongeveer drie weken kwam er eerst beweging in de linkerachterpoot, daarna rechts en na ongeveer zes weken stond en liep onze teckel weer. Na acht weken beëindigden we ook de orale therapie. Het dier is daarna nog oud geworden en er hebben zich nooit recidieven voorgedaan.

D.F. Brune, cardioloog in ruste

• Meer lezersbijdragen Dierenspecial