Morele verantwoordelijkheid
Plaats een reactieHet is goed te lezen dat een collega, in dit geval een klinisch geriater, opkomt voor de belangen van dementerende ouderen, een zeer kwetsbare groep in onze samenleving. Het praktijkperikel (
) gaat over het nemen van morele verantwoordelijkheid door het management van een verzorgingshuis, bij de overplaatsing van een dementerende vrouw van het verzorgingshuis naar een psychogeriatrisch verpleeghuis. Enige nuancering lijkt op zijn plaats.
De collega legt een duidelijke link met het veroorzaken van overlast door een dementerende bewoner, als zijnde de reden om bewoners uit het verzorgingshuis over te plaatsen. Het is echter niet de overlast, maar de hoeveelheid zorg die een bewoner nodig heeft, die uitmaakt of een bewoner in aanmerking komt voor een verpleeghuis. Als verpleeghuisarts neem ik deel aan een opnamecommissie binnen een gecombineerd verzorgingsverpleeghuis.
Ik zie hier dagelijks de morele worsteling van managers als zij mensen moeten overplaatsen. Maar door de dagtarieven van verzorgingshuisplaatsen zijn de managers van deze huizen echter genoodzaakt deze overplaatsingen te realiseren. Anders komen zij niet uit met hun budgetten.
Men spreekt in Den Haag over zorg op maat, verpleeghuiszorg in de thuissituatie of in het verzorgingshuis. Zolang er echter geen geld en infrastructuur beschikbaar is om dit te realiseren, kunnen verzorgingshuizen niet anders dan bewoners die veel en zware zorg nodig hebben, overplaatsen. Ik vind het dan ook onterecht om managers van verzorgingshuizen aan te spreken op hun morele verantwoordelijkheid, als zij door regels van bovenaf zijn genoodzaakt deze keuzen te maken.
Tilburg, mei 2008
Ronald T.C.M. van Nordennen, verpleeghuisarts
- Er zijn nog geen reacties
