Imago

De Nederlandse medisch specialist heeft een imagoprobleem. Op grond van recente onderzoeken lijkt het grote publiek te denken dat specialisten de patiënt (te) weinig aandacht geven, dat we regelmatig fouten maken maar daar weinig van leren, en dat we elkaar ook nog de hand boven het hoofd houden als we er een zootje van maken.

De OESO heeft becijferd dat in Nederland medisch specialisten aanzienlijk meer verdienen dan in de rest van Europa. Vergelijkbare opleiding, vergelijkbaar werk, vergelijkbare dienstenbelasting, meer inkomen. De Orde heeft inhoudelijk kritiek op het OESO-rapport, maar kan ook niet om het gegeven heen dat de specialist in Nederland gemiddeld ruim twee ton per jaar verdient.

Ik heb al eerder op deze plek mijn verbazing uitgesproken over (het gebrek aan rechtvaardiging voor) inkomensverschillen tussen medisch specialisten in ons land. Dienstverbanders als ik komen aan maximaal 140.000 euro per jaar; anderen verdienen dus ruim 60.000 euro meer.

Tot nu toe heeft de Orde op dit soort gegevens gereageerd met gezwollen frasen over ‘professionele autonomie’, ‘optimale zorg centraal’ en ‘de zegeningen van het vrije ondernemerschap voor dokters’. Pogingen om te komen tot een evenwichtiger inkomensverdeling tussen specialisten leveren een gruwelijk complex systeem op, dat vervolgens toch weer tot grote inkomensverschillen leidt.

In ons gedrag lijken we verdacht veel op bankiers die hun bonussensysteem willen behouden. Als de inkomens van politici, managers in de publieke sector en nu ook ziekenhuisbestuurders een plafond kennen, dan zie ik geen reden waarom dat niet ook voor medisch specialisten zou kunnen gelden.

De Orde zou het imago van de Nederlandse specialist een geweldige dienst bewijzen als ze nu eens serieus werk maakte van een redelijk en vergelijkbaar inkomen voor alle Nederlandse specialisten.

Paul Brand,
kinderarts