‘Ik heb altijd al meer hang gehad naar de financiële kant van de zorg’

In onze zomerserie portretteren we vier artsen met een bijzonder verhaal, elk dubbel­nummer één. We beginnen met Nupur Kohli. Gevolgd door Lareb-directeur Agnes Kant die vindt dat wetenschappelijk bewijs nooit veronachtzaamd mag worden, daarna orthopedisch chirug Patrick Deckers die ijvert voor plantaardig voedsel en we ronden de serie af met de zeer bevlogen straatdokter Michelle van Tongerloo.

Dat pad is, om te beginnen, meer internationaal en corporate gericht dan dat van veel andere jonge dokters. Dat het gesprek plaatsvindt in de lobby van een zakenhotel in de buurt van Schiphol, nabij haar woonplaats Badhoevedorp, is daarom best toepasselijk. In verband met een verbouwing thuis koos Kohli deze plek, maar o ironie, hier is het bouwgeweld nog luider. Kohli laat zich niet van de wijs brengen, glimlacht bij een extra harde booruithaal en praat onverstoorbaar verder. Ze is net terug uit Harvard, waar ze een verkorte executive MBA-opleiding van een jaar heeft gedaan. ‘Tijdens mijn werk bij de zorgverzekeraar, merkte ik dat ik de puur financiële kennis miste die je wel opdoet bij een echte businessopleiding.’ Over die zorgverzekeraar later meer.

‘Ik heb altijd wel, als geneeskundestudent en ook als arts, meer een hang gehad naar de zakelijke, financiële kant van de zorg. Ik geloof sterk in het creëren van verbinding binnen de gezondheidszorg, maar juist ook van de zorg met ándere sectoren.’

Nupur Kohli begon ooit met geneeskunde, mede geïnspireerd door haar biologieleraar op het Amsterdamse Ignatius Gymnasium, die zijn klas zich liet verwonderen over alles wat nog níét is onderzocht en uitgevonden. ‘We weten zoveel nog eigenlijk níét; die nieuwsgierigheid is en was mijn drive. Ik wil kijken waar ik waarde kan leveren. Toen ik geneeskunde instapte, wilde ik dus weten: wat zou ik nog méér kunnen ontdekken over het menselijk lichaam?’

Stressreductie

Wat ‘toegevoegde waarde’ voor Kohli betekent, is in de loop ter tijd geëvolueerd. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de publicatie van haar boek Chill!, over chronische stress en productiviteit. Het zelfhulpboek zag een paar maanden geleden het levenslicht, maar zat in feite al vijf, zes jaren in de pijplijn. Het leest als een managementboek – onder elk hoofdstukkopje staat genoteerd hoeveel minuten leestijd het kost – en bouwt voort op haar eigen ervaringen als co. ‘Ik had een periode tijdens mijn geneeskundetijd, in de laatste fase, dat ik het heel zwaar had in mijn coschappen. Er was veel druk. Je werd aangestoken door je medecoassistenten: iedereen voelt de druk om aan de bak te komen. Ik had een gebroken enkel, en wilde desondanks mijn coschap, op dat moment gynaecologie, doorzetten.’ Lang verhaal kort: dat mislukte. ‘Ik was oververmoeid en haalde het coschap niet. Op dat moment vond ik dat heel erg. Maar terugkijkend denk ik, waar heb ik me in godsnaam zorgen over gemaakt?’

Tijdens die noodgedwongen ‘pauze’ ging ze zich bezighouden met stressreductie, beter gezegd de relatie tussen stress en productiviteit. ‘We weten zo veel van geneeskundige zorg. Maar blijkbaar passen wij dat als zorgprofessionals niet toe op onszelf.

‘Als arts in de zakenwereld ontdekte ik het belang van de ketenaanpak’

Meer dan spreekkamerrol

Chill! is uitgebracht bij een Canadese uitgever en in het Engels geschreven. Dat is bewust, licht Kohli toe. ‘Ik wilde dat iedereen er toegang toe zou kunnen hebben.’ De voormalige premiers van Bhutan en Slovenië schreven het voorwoord. ‘Ik had deze inspirerende leiders ontmoet op een congres over mentale gezondheid in het Europese Parlement. In Bhutan is het nastreven van “happiness” onderdeel van officieel overheidsbeleid. Zoiets vind ik inspirerend. Voormalig Europarlementariër Peterle heeft zich sterk gemaakt voor het aanpakken van mentale gezondheid op Europees niveau. Europa heeft weliswaar aandacht voor publieke gezondheid in den brede, maar mentale gezondheid blijft toch vaak een nationale aangelegenheid. Dat is een hiaat.’

Het netwerk van Kohli beperkt zich duidelijk niet tot de grenzen van Nederland. ‘Klopt. Tijdens de covidpandemie, een eenzame tijd voor ons allen, heb ik bijvoorbeeld online vragen beantwoord van studenten en professionals uit verschillende landen. Voor mij is geneeskunde, waarde toevoegen aan de zorg, niet gelimiteerd aan Nederland, of aan de muren van het ziekenhuis.’

Dat blijkt uit de verdere stappen. ‘Tegen het einde van de geneeskundeopleiding en mijn stressperiode zag ik ook de artsenstudie anders. Het is een prachtig vak, maar ik wilde meer zijn dan arts in de spreekkamerrol. Ik heb bijna een jaar meegedraaid in de start-up van een vriend. Het bedrijfje wilde elektriciteit opwekken met oude auto-accu’s voor derdewereldlanden en ik deed het projectmanagement. Iets heel anders dan geneeskunde inderdaad, en heel leerzaam.’ Van het een kwam het ander. Als Kohli haar cv toelicht, klinkt het heel logisch. Een recruiter van consultatiebureau Ernst & Young benaderde haar, waarna ze een jaar werkte als consultant voor de zorg. In die tijd werkte ze mee aan een fusietraject van een paar ziekenhuizen.

Corporate omgeving

In de corporate omgeving van EY leerde ze ‘misschien voor de hand liggend – maar toch: het belang van goed blijven luisteren. Consultants in het zorgveld moeten beter luisteren naar de arts, maar artsen zouden ook weleens kunnen luisteren naar de zakelijke kant. Daarnaast ontdekte ik als arts in de zakenwereld het belang van de ketenaanpak. Daarin loopt de wereld van de artsen vaak nog achter.’

Bij de voorbeelden die ze aandraagt voor de ‘supply chain’, merk je dat Kohli het grote geheel in het vizier houdt. ‘Wat is de meest efficiënte en beste manier om medische hulpmiddelen in een ziekenhuis te krijgen? Denk ook aan de arbeidsmarkt: hoeveel artsen worden waar ingezet? Wat is de aanwas van artsen die je als instelling of land kunt krijgen? Wat voor toekomstperspectief bied je artsen eigenlijk aan het eind van de rit?’

‘Voor mij is geneeskunde niet gelimiteerd aan Nederland, of aan de muren van het ziekenhuis’

Binnen het medische domein is weinig verbinding met die zakelijke wereld, constateert Kohli. Zij wil die verbindende rol spelen. Om daar te komen, maakte ze de afgelopen jaren nog een aantal zijstappen. Zo werkte ze, naast haar advieswerk, een aantal jaar parttime als jeugdarts (‘ik had tot dan toe nauwelijks gepraktiseerd als arts’). Dat was een goede combinatie, constateert ze, ‘maar ik was nooit die typische arts-in-de-spreekkamer. Bij alles wat ik deed, spookte door mijn hoofd: nu heb ik impact, maar alleen een-op-een. Waar was mijn invloed op een breder niveau, die ik wel had bij EY?’

Aan het begin van de coronapandemie verliet ze haar jeugdartsbaan en stapte over naar zorgverzekeraar Achmea. Als medisch adviseur bij de afdeling Zorginkoop, had ze ‘dure geneesmiddelen’ in haar portefeuille. ‘Wat niet mijn straatje was, maar uiteindelijk heeft het me twee zeer leerzame jaren opgeleverd.’ Er zouden méér artsen moeten komen bij de zorgverzekeraars, zegt ze. ‘Het lijkt of er een tweestrijd is tussen verzekeraar en arts, maar in feite heb je te maken met een samenspel waarbij je samen moet besluiten: wat is doelmatige zorg?’

Nupur Kohli

Nupur Kohli (Amsterdam, 1989) studeerde geneeskunde aan het (toen nog) AMC (2014 afgestudeerd) en werkte als jeugdarts bij JGZ Kennemerland. Recentelijk publiceerde ze een boek (Chill!, 2022) over stress. Ze is internationaal actief als spreker op het gebied van mentale weerbaarheid en zorgvraagstukken. Sinds ze als geneeskundestudent haar eerste TEDx-talk gaf, heeft ze ongeveer 150 toespraken gehouden. Ze is lid van World Economic Forum, Global Shapers. In het verleden werkte ze als medisch adviseur bij consultant EY en op de afdeling Zorginkoop van zorgverzekeraar Achmea. Inmiddels heeft ze haar eigen consultancybureau voor leiderschapsvraagstukken.

Technologie niet vermijden

Wat ons bij het heden brengt: Kohli, die – met Harvard executive MBA op zak – als zelfstandig consultant opereert. Dat kan in de zorg zijn, of bijvoorbeeld in de ICT. Op dit moment werkt ze in dienst van een Aziatisch techbedrijf om de ‘executives’ de Europese markt te laten kennen. Ze is sterk pleitbezorger van ‘disruptie’ in de gezondheidszorg, zoals dat te zien is in de VS. ‘Amerika heeft een ander zorgsysteem, toch zie ik parallellen. Zo ben ik er bijvoorbeeld van overtuigd dat wij technologie in de zorg niet kunnen vermijden. Dat zie je overal ter wereld gebeuren. Dat is gewoon helaas iets waar we aan gewend moeten raken. Veel lieve artsencollega’s benadrukken “de menselijke kant, en menselijke maat”, zij zijn voorzichtig met technologie. Ja, ik geloof absoluut óók in de menselijke maat, maar technologie in de hele keten is onvermijdelijk.’

Ze noemt als voorbeeld een van de internationale projecten waaraan ze verbonden is. ‘Ik ben met het World Economic Forum betrokken bij het project Chatbots Reset, waarbij we een governance framework ontwikkelden voor de ethische inzet van AI in de zorg, in feite voor chatbots. In Rwanda voerden we een pilot uit, waarbij een chatbot de triage van de verpleegkundigen ondersteunt om de arts te adviseren. Het versnelde het triageproces aanmerkelijk. Dat was echt een mooie pilot en het project gaat nog doorlopen.’

Hoewel ver weg, noemt Kohli het project als ‘goed voorbeeld’ van hoe we technologie niet kunnen vermijden als we in de zorg meer mensen willen zien én de kwaliteit op peil houden, met kortere wachttijden. ‘De toekomstige zorg gaat alleen maar goed, als we mens en technologie beter bij elkaar brengen.’

Impact

Nupur Kohli maakt deel uit van de jongerengemeenschap van het World Economic Forum. Ook was ze toezichthouder bij UNICEF Nederland. ‘Voor veel van deze dingen ben ik benaderd omdat ik op veel plekken heb mogen spreken. Dat heeft bijgedragen aan mijn zichtbaarheid.’ Ze was 22 jaar toen ze als geneeskundestudent werd gevraagd voor haar eerste TEDx-talk. ‘Nu, elf jaar en 150 toespraken verder, ben ik een ervaren spreker, al brengt elke toespraak nog altijd gezonde zenuwen.’ Op de vraag wat al die speeches haar brengen, zegt ze ‘impact’, en verontschuldigt zich voor het ‘modewoord’. Ze bedoelt ermee te zeggen dat ze met het houden van toespraken meer mensen kan bereiken. ‘In het begin zeg je op veel dingen ja. En op een gegeven moment ga je kiezen.’ Soms zegt ze nee vanwege het onderwerp. ‘En soms heb ik juist ergens gesproken waarover ik dubde, maar toch besloot te gaan.’

Zo sprak ze een paar maanden terug in Qatar, over het thema ongelijkheid. De Qatar Foundation benaderde haar voor de grootste Model United Nations, een bijeenkomst van drieduizend laatstejaars middelbare scholieren. ‘Dit is dé leeftijd om iets mee te geven over ongelijkheid, in een land als Qatar.’ Twijfelde ze? ‘Heel kort. Maar ik dacht, ik ga ernaartoe met een goed hart.’ Toch zegt de veelgevraagde jonge arts heus weleens nee. ‘Als ik het gevoel heb dat mensen mij alleen vragen om een vrouw op het podium te hebben.’

Waar ze volop ja tegen zei is het verzoek dat ze kreeg van Shell. Sinds kort is ze commissaris bij de multinational. ‘Shell zocht voor de raad van commissarissen iemand die wat meer in de maatschappij stond. Ik kom uit een ander deel van de maatschappij dan de overige mensen in die raad, ik kom in andere kringen. Dus ik dacht, waarom niet? Als ik bij Shell wat mag zeggen, dan doe ik dat. Ik zet mij in voor duurzaamheid, en ik geloof heel erg in de dialoog.’ Een andere reden om in te stemmen is werknemers­gezondheid. ‘Veiligheid en gezondheid van werknemers spelen een rol, voornamelijk geestelijke gezondheid. Een groot bedrijf als Shell moet zorgdragen voor de eigen werknemers en voor het versterken van hun mentale weerbaarheid. Vooral dat laatste vraagt continue aandacht, in elke organisatie.’ 

Beluister ook de podcast met Nupur Kohli: