De schrik van mijn leven

De nachtdienst  is nog jong als ik word gepiept; een huisarts wil een 50-jarige vrouw insturen met een gedaald bewustzijn. Op de Eerste Hulp zie ik een Turkse vrouw in comateuze toestand. Met spoed wordt een ct-cerebrum vervaardigd die een enorme intracerebrale bloeding laat zien. Dan komt het moment dat ik met de familie ga praten over de infauste prognose van patiënte. Inmiddels is om 3 uur ’s nachts de gehele wacht-kamer gevuld met familie. De echtgenoot en vier kinderen worden naar de familiekamer begeleid.

Op het moment dat ik uitleg dat mevrouw een hersenbloeding heeft en dat zij hieraan zal komen te overlijden, breekt letterlijk de hel los. De zoon neemt een aanloop en stort zich tegen de deur. De echtgenoot bidt luid tot Allah. De herrie is oorverdovend en ik ben niet meer in staat contact te maken met één van hen. Voordat ik het besef, vliegt zoonlief mij aan met een lege blik in zijn ogen die ik mij tot de dag van vandaag kan herinneren. Vader kan nog net tussenbeide komen. Eén seconde sta ik aan de grond genageld en dan ren ik de kamer uit en geef ik de verpleegkundige de opdracht de noodbel te luiden. Binnen vijf minuten staat er zes man politie op de stoep. Ik ben totaal van de kaart. Een week lang voel ik mij tijdelijk de grootste racist van dit land.

U moet het me maar niet kwalijk nemen, want ik had de schrik van mijn leven. Was er tijdens de opleiding maar meer aandacht voor interculturele gespreksvoering.

Marlies B. Reinders, de arts-assistent