Crisis over clopidogrel

Lenny van Amerongen schetst in haar artikel over Plavix (MC 47/2003: 1823) een hartverscheurend beeld: artsen schrijven het middel op verkeerde indicaties voor, houden geen rekening met het macrobudget, en zodoende komen andere vormen van zorg in het gedrang. De verzekeraar voor wie ze werkt, is daarom wel gedwongen om hulpverleners te treiteren met extra formulieren. ‘Als signaal.’

Ze vermijdt één ding met zóveel moeite dat het zich als een open plek in haar schilderij van de werkelijkheid aftekent en daardoor toch weer herkenbaar is: de winsten staan onder druk en verzekeraars hebben financieel belang bij goedkoper voorschrijvende artsen. Het patiëntenbelang kan ze niets schelen, maar het scoort in de publiciteit beter dan ‘Schrijf goedkoper voor, want het onderhouden van onze spiegelpaleizen is nogal prijzig.’

Wie heeft toch in vredesnaam bedacht dat we ons spek moeten laten beheren door katers? Een verzekeringsbedrijf moet premies innen en schade uitbetalen en mag daarbij winst maken. Meer niet. De overheid en de overige partijen kunnen zeer goed vaststellen welke zorg aan wie moet worden geleverd.

Ik doe intensief aan nascholing en probeer innovatief en vooruitstrevend te werken. Ik blijf daarom Plavix voorschrijven als ik dat als cardioloog geïndiceerd acht. Ik zal folders maken waarin ik mijn patiënten adviseer een andere verzekeraar te zoeken als dit middel niet wordt vergoed. Ik hoop dat iedere Nederlandse arts zijn rug recht houdt en niet zwicht voor de schijnheilige argumenten van een bedrijf dat winst maken verwart met patiëntenzorg.

Harderwijk, december 2003
René Dijkgraaf, cardioloog