Aios: ‘Ik heb de moed niet gehad om het officieel te melden’
11 reacties
Veel artsen en geneeskundestudenten krijgen te maken met grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer, zo blijkt uit de Medisch Contact-enquête over intimidatie en machtsmisbruik, seksueel grensoverschrijdend gedrag, discriminatie en racisme en pesten. We spraken met een aantal respondenten* over hun ervaringen.
* De respondenten wilden alleen anoniem reageren, maar hun naam is bij de redactie bekend.
intimidatie/machtsmisbruik
Chirurg: ‘Niemand had de ballen om in te grijpen’
‘Tijdens mijn opleiding chirurgie had ik te maken met een opleider die mij kapot probeerde te maken. Het begon toen ik in het vijfde jaar van mijn opleiding parttime ging werken, om zo nu en dan ook eens zélf mijn kind naar school te kunnen brengen. Hierover kreeg ik felle kritiek van deze opleider, die mij frequent apart nam en intimiderende dingen zei, zoals dat ik echt niet op een baan hoefde te rekenen als ik niet fulltime mijn opleiding zou blijven doen – en dat ik toch een man en ouders had om voor mijn kind te zorgen. Aan de operatietafel met deze opleider ontstond een heel intimiderende sfeer. Ik werd voortdurend gekleineerd en opgejut en er werd me steeds verteld dat ik er niks van bakte. Op een gegeven moment mocht ik niks meer doen op de ok. Het werd steeds gekker. Op een gegeven moment maakte deze opleider de hele maatschap wijs dat ik niet functioneerde, terwijl er in de eerste vier jaar van mijn opleiding en de jaren daarvoor dat ik er als anios werkte, nooit problemen waren geweest, ik alleen maar goede beoordelingen had. Mijn hoofdopleider riep me toen bij zich en zei dat ik een traject van een halfjaar moest volgen om te bewijzen dat ik wél functioneerde. Ik vond het ongelooflijk moeilijk en verdrietig dat niemand de ballen had om in te grijpen, terwijl ze me al meer dan zeven jaar kenden. Dat de opleider en de rest van de opleidingsgroep me lieten vallen. Uiteindelijk is het dusdanig geëscaleerd dat ik mijn opleiding in een ander ziekenhuis heb afgemaakt – dat heeft me gered.
Ik ben weggegaan – gelukkig kreeg ik die kans – en ben er nooit meer op teruggekomen. Ik heb er met niemand meer over gesproken. Je kúnt er niks tegen beginnen, omdat je lange tijd in zo’n sterke afhankelijkheidspositie zit. En je wilt niet dat je kop gaat rollen door er openheid aan te geven.
Het was een enorm moeilijke tijd en het gekke is dat als iemand je voortdurend zegt dat je niet functioneert, je toch aan jezelf gaat twijfelen. Dat je toch gaat denken dat het aan jezelf ligt. Ik ben nu een paar jaar verder, kan er met wat meer afstand naar kijken en ik wéét: het lag niet aan mij. Inmiddels zit ik zelf in een maatschap en ben ik nog elke dag gelukkig in mijn vak als chirurg. Ik ben ontzettend blij dat ik het destijds heb volgehouden. Maar het heeft me nooit helemaal verlaten. Ik ben nog steeds soms onzeker over wat mensen van mij vinden op het werk. En dat je zomaar vanuit het niets heel negatief beoordeeld kunt worden.’
seksueel
Aios: ‘Ik heb de moed niet gehad om het officieel te melden’
‘Het begon met kleine dingen. Mijn opleider legde steeds zijn hand op mijn muishand, bij het geven
van uitleg over het computersysteem waarmee we werkten. Eerst dacht ik nog dat het vriendelijk bedoeld was. Maar hij leunde ook tegen me aan en werd steeds handtastelijker – in het grijze gebied waarin je je nog afvraagt of het normaal is of niet. Maar mijn medeaios wees me erop dat het écht niet normaal was, en dat deze opleider – een man van rond de 60 – heel erg verliefd op mij was. Nadat zij dat had gezegd, ging ik er meer op letten en zijn gedrag ging steeds verder, met opmerkingen, of fysiek te dichtbij komen. Zo zei hij bijvoorbeeld dat hij eraan dacht om zijn vrouw te verlaten. En hij vroeg me wat ik ervan zou vinden als hij een vrouw van mijn leeftijd zwanger zou maken. Of hij schepte erover op dat wij de bloemetjes buiten zouden gaan zetten wanneer we samen op een buitenlands congres zouden zijn. Een keer zat er een vlek op zijn broek. Het zag eruit als melk, maar voor doordenkers als sperma. Toen iemand wat zei over die vlek, zei hij: “Ja, je moet er wat voor over hebben om bij mij in opleiding te zijn.” Tijdens een congres liep hij de hele tijd achter mij aan. Het viel andere mensen op dat ik me raar gedroeg tijdens dat congres – alsof ik hen probeerde te ontwijken. Maar dat kwam doordat ik hém probeerde te ontlopen. Het gekke is dat ik mezelf in het begin heel erg schuldig voelde, omdat ik er zelf bij was en niks deed. Ik denk dat dat komt doordat het in een grijs gebied begon en er zo’n gestage opbouw inzat. Doordat ik van hem afhankelijk was – en mijn opleiding wilde afronden – zat ik in een lastige positie. Hij was de enige die ervoor kon zorgen dat ik de opleiding wel of niet kon afmaken. Ik ben naar de vertrouwenspersoon van de organisatie gestapt en die heeft me er op een heel fijne manier doorheen geholpen. Ze heeft mij zelf de keuze voorgelegd of zíj hem erop aan zou spreken of dat ik dat zou doen. Ik heb daar heel lang over nagedacht, maar ik heb ervoor gekozen er geen werk van te maken, terwijl ik nog in opleiding was en nog afhankelijk van hem. Ik heb de opleiding versneld afgemaakt en ben daarna gelijk begonnen met een andere opleiding. Hij had daardoor wél een groot probleem, want ik was de enige mogelijke kandidaat die hem zou opvolgen. Ook na het afronden van de opleiding heb ik de moed niet gehad om een officiële melding te doen bij de organisatie. Dan moet je alles opentrekken, hij wordt misschien wel uit zijn functie gezet en iedereen komt het te weten. En omdat het een klein wereldje is, komt ook iedereen te weten dat ík dat heb gedaan.
De impact van deze gebeurtenissen voel ik nog steeds. Het zit hem in kleine dingen. Als ik merk dat iets niet door de beugel kan, ga ik snel in de weerstand. Soms iets te veel misschien. Dat komt doordat ik het nog niet helemaal heb verwerkt.’
intimidatie/machtsmisbruik
Chirurg: ‘Ik heb bewust voor een andere aandachtsgebied gekozen na mijn opleiding’
‘Tijdens mijn opleiding chirurgie was er een staflid dat een heel onveilige sfeer creëerde voor mij. Er waren meerdere voorvallen, maar het ergste was dat dit staflid mij zonder overleg in het operatieverslag noteerde als eerste operateur bij een spoedoperatie waar ik slechts de eerste twintig minuten bij aanwezig was en alleen assisteerde. Na die operatie ontstond er een complicatie en werd er een calamiteitenonderzoek gedaan. De calamiteitencommissie ging ervan uit dat ik de hele operatie zelf had uitgevoerd. Ik heb dit staflid er daarna op aangesproken, maar deze reageerde heel blasé op het noteren van mijn naam als eerste operateur – alsof dat heel normaal was. Het staflid deed alsof ík gek was en niet-collegiaal. Zo werd je telkens op heel slinkse wijze naar voren geschoven als er iets was misgegaan – en zelf dook het staflid weg. Ik ging steeds aan mezelf twijfelen: heb ik misschien toch iets verkeerd gedaan?
Mijn carrière had er anders uitgezien als deze persoon niet mijn collega was geweest. Ik heb namelijk bewust voor een ander aandachtsgebied gekozen na het afronden van mijn opleiding, om geen directe collega te hoeven worden. Een paar jaar later kreeg ik een baan aangeboden in een ander ziekenhuis, waar ik mede vanwege deze situatie op ingegaan ben.
Ik ben nog steeds heel erg alert op de verslaglegging van operaties. Ik overleg altijd heel goed met collega’s wat de rolverdeling is, wie de eerste operateur is. Ik ben inmiddels zelf opleider en probeer bewust een heel veilige opleidingssituatie te creëren. Dit staflid was duidelijk een omgekeerd rolmodel voor mij.’
discriminatie lhbtiqa
Medisch specialist: ‘Een collega zei dat non-binaire personen gewoon een keuze moeten maken’
‘Ik ben geboren als vrouw, maar nog zoekende naar mijn eigen genderidentiteit. Ik identificeer mezelf als non-binair. Maar geen van mijn collega’s weet dit. Ze weten wél dat ik getrouwd ben met een vrouw. Er wordt in het team eigenlijk meestal lacherig gedaan over diversiteit of er wordt ronduit geringschattend over gedaan. Mijn leidinggevende noemt me soms “homo” ten overstaan van de rest. Dan zegt hij erbij dat hij niks tegen homo’s heeft, alsof het dan oké is dat hij dat zegt. Maar het ís niet oké dat hij zo doet. Ik voel me vaak persoonlijk geraakt. Laats zei een collega dat non-binaire personen gewoon een keuze moeten maken. Ik durf op zo’n moment niet te zeggen dat het voor mij een persoonlijk issue is. Ik ga er geen gesprek over aan op dat moment, terwijl ik op dat moment wel keihard geraakt ben. Het zijn steeds kleine voorvallen, kleine opmerkingen of grapjes. Maar voor mij zijn ze opgeteld best significant en grensoverschrijdend.’
sekse
Medisch specialist: ‘Een man wordt sowieso aangenomen’
‘Zelf heb ik veel geluk gehad en ben ik na één sollicitatie terechtgekomen in mijn huidige baan. Toch heb ik sterk het gevoel dat vrouwelijke artsen binnen mijn vakgebied niet dezelfde kansen krijgen als mannelijke artsen. Bij mijn collega-aiossen en mijzelf was het duidelijk dat er méér vrouwen worden aangenomen, omdat er méér vrouwen zijn in de geneeskunde. Maar ook dat als een man solliciteert voor een opleidingsplek, die sowieso wel zou worden aangenomen en zijn cv er daarbij minder toe doet dan het cv van een vrouwelijke collega. Dat voelt ongelijk: dat je als vrouw harder moet lopen dan je mannelijke collega’s om op een bepaalde positie te komen.’
intimidatie/machtsmisbruik
Medisch specialist: ‘Het lef om zo openlijk een seksistische opmerking te maken’
‘Een jaar of vijf geleden, tijdens het vijfde jaar van mijn opleiding, stond ik in een volle lift, ik stond achterin. Een chirurg met wie ik veel samenwerkte stond eerst met zijn rug naar me toe, toen draaide hij zich om en zei hardop: “Jij vindt het niet erg om in een hoekje gedrukt te worden, hè?” Iedereen om ons heen kon het horen. Ik was helemaal overrompeld, net als de twee mannelijke aiossen met wie ik samen was. Alle drie durfden we niks te zeggen. Ik heb me erg verbaasd over dat hij zó neerkeek op mij en dat hij zo openlijk een seksistische opmerking dacht te kunnen maken. Het lef hebben om dat ook nog eens zo opvallend hardop te doen. Hij maakte vaker denigrerende opmerkingen, voornamelijk naar vrouwen. Dat iemand kennelijk zoveel macht heeft dat ie er weg mee kan komen, frustreerde mij des te meer.’
discriminatie sekse/uiterlijk
Medisch specialist: ‘Alsof je er vooral mag zijn vanwege je knappe gezicht’
‘Ik vind dat ik als vrouwelijke arts veel vaker op mijn uiterlijk word beoordeeld dan mannelijke collega’s. Ik krijg vaak opmerkingen over mijn uiterlijk en eigenlijk alleen van mannelijke collega’s. Tijdens een internationaal congres, vlak voordat ik een presentatie ging houden, vroeg een mannelijke collega of het wel goed ging met me, omdat ik zo boos keek. Daar zit je niet op te wachten, vlak voor een belangrijke presentatie. Mijn opleider heeft weleens tegen mij gezegd: “Het is leuker als je meer lacht.” Dit was goed bedoeld, maar dit soort opmerkingen hoor ik mannelijke collega’s alleen maar maken tegen vrouwen, nooit tegen mannelijke collega’s. Je wordt erdoor in een apart hokje geduwd, alsof je er vooral mag zijn vanwege je knappe gezicht en niet omdat je slim bent.’
discriminatie zwangerschap
Medisch specialist: ‘In de medische wereld hangt veel negativiteit rond zwangerschap’
‘Op veel werkplekken hangt nog duidelijk de sfeer dat het niemand goed uitkomt als een collega zwanger is en/of met verlof is; vrouwelijke collega’s krijgen vaak zijdelings te horen dat iedereen er last van heeft. Ik vind het heel vervelend dat er in de medische wereld nog zoveel negativiteit om zwangerschap heen hangt. Als zwangere vrouw krijg je altijd op je bordje dat het “onhandig getimed” is, terwijl het nóóit goed uitkomt. Als aios, fellow, chef de clinique, jongste lid van de vakgroep blijf je heel lang in een afhankelijkheidspositie, waardoor het moeilijk is het gesprek aan te gaan over bijvoorbeeld gezond werken of de werk-privébalans. Zeker met de generaties die al langer medisch specialist zijn. Omdat je bang bent dat je positie dan in gevaar komt. Het voelt alsof men denkt dat je alleen maar wat meer vrije tijd voor jezelf probeert te regelen, terwijl het daar niet om gaat. In Nederland komt er steeds meer aandacht voor emancipatie, zwangerschapsdiscriminatie en de loonkloof tussen vrouwen en mannen, alleen lijkt het alsof de medische wereld daar nog ver op achterloopt en weinig aan meedoet.’
seksueel – man
Medisch specialist: ‘Het was mij duidelijk wat ze bedoelde’
‘Ik ben een lange man, ruim 1.90 m en stevig gebouwd. Mijn opleider stond naast me en ze keek naar mijn handen. Toen zei ze: “Wat heb je grote handen. Is álles bij jou zo groot?” Dat kun je op meerdere manieren interpreteren, maar het was mij duidelijk wat ze bedoelde. Ik hoorde mannelijke artsen en opleiders dit soort opmerkingen helaas weleens maken tegen vrouwen, maar dit was de eerste keer dat zo’n seksueel getinte opmerking tegen mij als man werd gemaakt. Ik heb het destijds niet met haar besproken. Ik was een beetje flabbergasted en ik voelde ook wel wat schaamte dat dit bij mij was gebeurd. Het kwam vaker voor, zeker in die tijd, dus het hoorde er ook een beetje bij – al praat dat het niet goed. Ik heb me er maar snel overheen gezet. Het is nu een jaar of vijftien geleden en nog steeds denk ik elke keer aan die opmerking als ik deze arts tegenkom op de werkvloer, gewoon omdat het zo ráár was. Ik kan het overigens prima met haar vinden als collega.
Tegenwoordig is er veel aandacht voor grensoverschrijdend gedrag. Het lijkt soms wat overdreven, zo over the top, al die aandacht. Wat mag je nog wel doen, wat niet? Mag je een collega nog een klopje op de schouder geven? Het heeft me wél aan het denken gezet of ik zélf ooit misschien iets heb gedaan wat door een ander als grensoverschrijdend is ervaren. Zonder dat ik me daarvan bewust ben. Ik gebruik veel humor op de werkvloer, misschien heb ik weleens een grap gemaakt die voor een ander kwetsend was? Ik kan me geen specifieke voorvallen herinneren. Ik denk dat het goed is dat we er als maatschappij meer aandacht voor hebben, want grensoverschrijdend gedrag ís niet goed te praten. Hoe klein een voorval ook lijkt, het kan groot aanvoelen voor degene die het ondervindt. En ook al bedoel je iets niet verkeerd, het kan grote gevolgen hebben.’
zelf grens overschreden
Coassistent: ‘Mijn handen hoorden daar niet’
‘Ik vind dat ik mezélf grensoverschrijdend heb gedragen tijdens mijn coschap gynaecologie. Als coassistent was ik verschillende keren aanwezig op de ok, waar vrouwen onder narcose een hysterectomie ondergingen. Er werd mij en de andere aanwezige co’s aangeboden om deze vrouwen te toucheren, zodat we dat konden oefenen. Het leek op dat moment heel normaal om dat te doen, omdat de gynaecoloog er zo “normaal” over deed. Maar maanden later vloog het me aan. Ik realiseerde me dat ik die vrouwen had getoucheerd zonder informed consent. Mijn handen hoorden daar niet. Het was een normaal onderdeel van de operatie dat de gynaecoloog toucheerde om te voelen hoe de baarmoeder erbij lag, maar dat ik dat als coassistent óók deed was zinloos en er was geen toestemming voor gegeven. Het voelt achteraf als een gestolen onderwijsmoment, ik voel me een dief en walg van mezelf. Ik vind dat ik te veel heb vertrouwd op de gynaecoloog. Ik ben op dat moment meegesleept in grensoverschrijdend gedrag, maar dat maakt het niet goed. Ik had moeten zeggen: “Dat doe ik nu niet, maar ik vráág het aan de volgende patiënten.” Ik heb dit voorval met niemand besproken, omdat het coschap al voorbij was voordat ik me realiseerde wat ik had gedaan. Maar ik denk dat het zo “normaal” wordt gevonden dat het nog steeds dagelijkse praktijk is.’
-
Simone Paauw
Simone Paauw deed de deeltijdopleiding journalistiek in Tilburg en werkt sinds 2008 als journalist bij Medisch Contact. Ze interviewt het liefst de ‘gewone arts’ met een bijzonder verhaal, bijvoorbeeld voor de rubriek Het Portret. (Gezondheids)recht en medisch tuchtrecht hebben haar bijzondere interesse. Ze heeft aandacht voor diversiteit en inclusie in de breedte, discriminatie en grensoverschrijdend gedrag (op de werkvloer) en de positie van vluchtelingen en vluchteling-artsen. Daarnaast schrijft ze over tal van andere onderwerpen.
L.F. Mentink
Arts;, Haaksbergen
De sfeer in de hele geneeskunde is verziekt door de narcistische professoren en achterlijke artsen die hier achteraan moeten lopen, omdat ze zelf te dom zijn en te afhankelijk om dit soort figuren eens een lesje te leren. Men zou studenten moeten bes...chermen voor de academische zorg, die als hoogst haalbaar voorgeschoteld wordt, maar waar corruptie, zelfverrijking en schimmigheid de boventoon voert. En er zijn er genoeg die aan dit beeld voldoen om de stelling te kunnen maken. Voel je je aangesproken.. Dan hoor je waarschijnlijk niet tot de groep. Deze kent namelijk geen zelfreflectie. Dat is ze vaak binnen het dispuut of andere brainwash faciliteit tijdens studentenjaren afgeleerd. Leer maar leven met je zonden, dat levert namelijk op de lange termijn meer geld op...
Hebben we ons niet op eenzelfde manier laten beangstigend door koopmans, kuipers, gommers en van Ranst. Tegenspreken van hooggeplaatsten is not done. Het betekend het eind van een carrière. Allemaal mensen die ik thuis nooit over de vloer zou dulden.
Als andersdenkende heb ik m'n hele carrière problemen gehad met door titel verkregen gezag en autoriteit. Dit was namelijk vaak niets meer dan de vertaling van het loonlijstje,niet de intelligentie.
En als je dan sochtends op de ronde vraagt aan je begeleider, kinderarts, hoe het heeft kunnen gebeuren dat nachts dat kindje stierf, er niemand van de specialisten op tijd kwam kijken omdat je als co en assistent waren overgeleverd aan de zogenaamde mores van het ziekenhuis. Als je hier niet tegen kon, moest je maar geen geneeskunde doen was t antwoord. Als je niet hard kunt zijn heb je er niets te zoeken.. Begeleiding zocht je maar bij je medestudenten.
Inderdaad. Uitgekotst door t systeem dat menselijke waarden en samenwerking niet duld ben Ik blij dat ik het veld verlaten heb. Ik heb zelfs geen vertrouwen in veel collega's omdat ik te vaak gezien heb dat geld en systeem belangrijker werd geacht dan een patiënt en me elkaar hierbij de hand boven het hoofd houdt.
Ik moet ze niet meer tegenkomen die bazen. Dat ze met zichzelf kunnen leven, komt niet door zelfreflectie. Ego en zorg.. Ze gaan niet samen.
[Reactie gewijzigd door Mentink op 05-12-2023 09:20]
F.J. Beijering
np, Beverwijk
Ik ben 50 jaar geleden gepijpt door een professor terwijl ik geen erectie had. Hij zei dat ik een prikkel nodig had. Nou, die kreeg ik; een prikkel die door mijn ruggenmerg ging naar boven. Ik was toen net aan het bijkomen van 8 jaar acne en voelde m...ij onzeker. Zoiets te doen bij iemand die twijfelt of hij goed doet is buiten alle proporties. Hij was verslaafd aan amylnitriet. Het is intens gemeen om iemand die het toch al moeilijk heeft zo zo te benaderen en daarna zeggen dat ik homo ben geworden dat ik het moest aanvaarden.
Ik ben toen naar de vertrouwend arts en heb mijn verhaal gedaan. De professor is onder het mom van reorganisatie enkel jaren later met emeritaat gegaan. Ik ben mijn paranoia een homo te zijn nooit kwijtgeraakt. Psychiaters wisten er niets van dat een dergelijke prikkel bestond die zulke emoties kon losmaken. Ik heb nadien 4 dochters en een zoon gekregen maar die paranoia ben ik nooit kwijtgeraakt. Het was in de jaren zeventig, de periode dat "alles nog kon". Allemachtig wat een immense intense rotstreek, een prikkel die je leven 180 * verandert. En de psychiaters weten er niets van..
[Reactie gewijzigd door Beijering op 05-12-2023 05:35]
J.A. Verhulst
projectmanager, Beverwijk
Ik verbaas me oprecht dat in de aankondigingsmail van het MC staat in de onderwerp omschrijving: 'anekdote over grensoverschrijdend gedrag'.
Een anekdote is volgens de Dikke van Dale een kort grappig verhaal. Alle bovenstaande verhalen zijn niet gr...appig, integendeel. Het is verdrietig en triest. Ik vraag me af waarom de redactie van het MC een dergelijke aankondiging doet. Is het een manier van profilering van de betrokkenen? Is het een bijdrage aan een voorraadje 'grappige' verhalen voor bij de borrel? Het is in ieder geval opvallend.
Ik hoop voor degenen die hun ervaring gedeeld hebben dat het hen helpt bij het verwerken.
[Reactie gewijzigd door Verhulst op 01-12-2023 19:36]
Th.E. Nieboer
Hoofdredacteur Medisch Contact en gynaecoloog, Arnhem
Dank voor uw reactie. We realiseren ons dat het woord "anekdote" hier een andere associatie oproept en hadden dit in retrospect in deze context niet moeten gebruiken.
Anoniem - naam is bij de redactie bekend
Eerste dag co-schap chirurgie, ik had er voor gekozen om met de meest geduchte begeleider mijn eerste poli mee te lopen. Dacht erger kan het niet worden dus dan is de grootste spanning er vanaf. De dag was erg leerzaam. Aan het einde van de dag zei h...ij, weet je wat jij moet doen... een gastric bypass. Ik ben een grote vent en flink te zwaar. Dacht eerst dat hij bedoelde meekijken om er van te leren. Maar nee hij bedoelde ondergaan want afvallen was ik vast te zwak voor.
Bij de gynaecologie tijdens het beoordelingsgesprek: wat is het ontzettend jammer dat je zo dik bent want wij willen ook gewoon kunnen terug denken aan die leuke atente en leergierige co in plaats van die dikke. Je moet maar een bandje laten plaatsen.
Erg op mijn plek op mijn functie buiten het ziekenhuis.
[Reactie gewijzigd door redactie op 03-01-2024 11:09]
P.J. Mitra
arts en jurist, onafhankelijk medisch adviseur ArtsTotaal, Schaijk
Wow. En dat noemt zich arts / opleider. Snap je keuze helemaal voor buiten het ziekenhuis.
P.J. Mitra
arts en jurist, onafhankelijk medisch adviseur ArtsTotaal, Schaijk
Daar word je even stil van.
Het is goed dat dit soort wanpraktijken nu eindelijk de aandacht krijgt die het verdient. Niet alleen om ons allemaal alerter te maken op welke vormen van grensoverschrijdend gedrag er tot op de dag van vandaag nog pla...atsvindt, maar ook om degenen die zich er schuldig aan maakten bewust te maken van een zwaard van damocles boven hun hoofd door groter bewustzijn en grotere kans gepakt te worden.
Een paar willekeurige voorbeelden,
- https://www.medischcontact.nl/kennis/tuchtrecht/tuchtzaak/grensoverschrijdend-gedrag-tegenover-collegas-kost-internist-big-registratie
- https://www.medischcontact.nl/kennis/tuchtrecht/tuchtzaak/schorsing-voor-basisarts-na-relatie-met-patient
- https://www.medischcontact.nl/actueel/laatste-nieuws/nieuwsartikel/tuchtklacht-coassistenten-big-registratie-internist-is-doorgehaald-1
- https://www.medischcontact.nl/actueel/laatste-nieuws/nieuwsartikel/internist-oncoloog-geschrapt-wegens-seksueel-grensoverschrijdend-gedrag
B. Bos
Specialist ouderengeneeskunde , Leiden
Ik wil graag reageren op het verhaal van de co-assistent. Ik deed mijn gynaecologie-coschap rond de eeuwwisseling. Het was in dat ziekenhuis standaard praktijk om de vrouwen die onder narcose een interventie moesten ondergaan:STANDAARD eerder te late...n arriveren op de OK dan elke andere chirurgische patiënt. Dat werd expres gedaan zodat de co’s en aiossen konden ‘oefenen’ met ‘diep’ toucheren. Nooit werd er consent gevraagd. Ik was verbijsterd en compleet geshockeerd. Ik heb aangegeven dat dit toch als 19-eeuws gedrag gezien mocht worden. Er werd me geadviseerd mijn mond te houden en omdat ik niet officieel ingedeeld aldaar was, maar inviel voor een zieke co die dag, enkel in de problemen zou komen in mijn laatste week als ik dit aan de grote klok ging hangen. Er werd ook gezegd: of nou een iemand dat doet of 4: wat maakt het uit? Waarna ik zei: de positie van de uterus bepalen is een ding, dat aios en cos dat ook doen, snap ik ook nog wel. Maar wat ik niet snap is dat je ongevraagd deze vrouwen ook rectaal toucheert, was dat ook nodig dan voor de positie bepaling? Daarnaast is een lichaam onder narcose zo ontspannen dat het ergens paradoxaal is om te zeggen dat je dan goed kan doorvoelen/oefenen. Zo voelt een vrouw dus normaliter niet bij toucheren. Wat leer je dan eigenlijk? De meeste co’s worden geen operateur immers.
Een vrouwelijke gynaecoloog heeft mij toen gezegd dat ze achter de schermen als vrouwelijke gynaecologen zouden gaan zorgen dat dit zou gaan stoppen: als ze voldoende macht zouden hebben. Eigenlijk zei ze dat, bedacht ik me achteraf. Ik stond al bekend als een ‘lastpak’ die teveel kritische opmerkingen maakte….een ‘te’ grote bek, dan wenselijk was voor een co. Op haar aanraden heb ik gezwegen. Ze zei zelfs: we hebben meer aan jou en deze vrouwen ook als je nu niet je carrière verpest. Nog een jaar of 15 zullen we het door de vingers moeten zien….
Het heeft meegewogen in mijn keuze om niet een opleiding te gaan doen voor medisch specialist in het ziekenhuis. Ik besloot buiten het ziekenhuis te gaan werken. Terwijl ik wel in opleiding kon komen. Ik zag het niet meer zitten om dat te doen. Wat mij verdriet gedaan heeft, ik vond het leuk in het ziekenhuis, maar wist dat ik hiermee niet om zou kunnen gaan en op zou branden erdoor. Het heeft me ook feministischer gemaakt, omdat je dan begrijpt dat in Nederland het seksisme nog steeds zeer aanwezig is, al ziet ‘niemand’ het. En vind het veelal plaats in ‘besloten plekken’ /binnen een ‘subcultuur’ . Want daar is gelegenheid.
Fertiliteitsarts, Eindhoven
Ik werkte begin 2000 als ANIOS gynaecologie in een perifeer ziekenhuis. De vrouwelijke opleider aldaar eiste ook van alle arts-assistenten dat vrouwen voorafgaand aan een uterusextirpatie allemaal getoucheerd werden zodra ze onder zeil waren. Er wer...d geen tegenspraak geduld.
Bij de herinneringen alleen al voel me weer naar. Het klopte gewoon van geen kant, die vrouwen wisten van niets.
G.A. Lemmens
Huisarts, 's-Hertogenbosch
Lieve help, is dit serieus gebeurd? Echt schaamteloos en bizar en dit valt volgens de wet onder verkrachting...en dat door artsen/artsen in opleiding?! Het zou interessant zijn om na te gaan of dit nog steeds gebeurt. Kunnen we ons misschien niet voo...rstellen, maar rond de eeuwwisseling verwacht je dit toch ook niet (meer)?? Vreselijk.
M. Termaat
Huisarts, Groningen
Natuurlijk is dit verkrachting. Het zonder toestemming binnendringen van het lichaam van een man of vrouw zonder duidelijke medische redenen behalve een mogelijk leereffect( waarbij dat laatste zoals eerder genoemd ook te betwijfelen valt), is zeker ...schaamteloos / respectloos en bovenal strafbaar en zou in mijn ogen een onderzoek rechtvaardigen. Elke patiënt die onder narcose gebracht wordt zou er 100% van uit moeten kunnen gaan dat we volledig integreren en volgens afspraak met diegene om zullen gaan.
Nb tis zo absurd dat ik het me niet kan voorstellen dat het gebeurd met is, maar de afgelopen jaren zijn we ook wel wat anders tegen deze zaken aan gaan kijken dus mogelijk speelt dat een rol.