Academische industrie

Luc Bonneux is mijn grote voorbeeld en ik put veel moed uit zijn ideeën (MC 41/2010: 2116). Ik ben het op de meeste vlakken met hem eens. Zo erger ik mij ook mateloos aan de protocollaire geneeskunde die niet alleen veel duurder is, maar o zo vaak slechter.

Een voorbeeld. Het vigerende protocol voor de transurethrale resectie van een blaastumor, hoe ‘benigne’ deze ook moge zijn, is minstens één spoeling met mitomycine binnen 24 uur na de transurethrale prostaatresectie. Deze spoeling geeft een behoorlijke morbiditeit, met veel langdurige klachten, variërend van zeer langdurige genezing van de wond (meestal tot langer dan een jaar!), steenvorming en moeilijker te beoordelen controlecystoscopen, tot zeer grove pathologie met meerdere buikoperaties en partiële cystectomie vanwege necrose!

En waarom durft tegenwoordig bijna geen uroloog deze spoelingen achterwege te laten? Omdat de ziektekostenverzekeraar aan het eind van het jaar controleert of er wel 100 procent spoelingen zijn gegeven. Is dit niet het geval dan krijgt de betreffende urologische kliniek mogelijk het daaropvolgende jaar géén contract (naar analogie van de mammacarcinoomhetze tegen een aantal ziekenhuizen die ook op vaak duistere gronden hun contract dreigen te verliezen). Hoe zit de medische wereld tegenwoordig in elkaar? Gaat de bureaucratie de behandeling bepalen of mogen wij als ervaren specialisten alsjeblieft nog patiëntvriendelijk individualiseren? Het wordt ons zo wel onmogelijk gemaakt. Schande.

Geldrop, november 2010

Tom T.H. Jansen, uroloog

• Meer brieven