Boek: Het verhaal van mijn zelfmoord - Viktor Staudt

Langdurige doodswens

Jaarlijks maken in Nederland gemiddeld vijftienhonderd mensen een eind aan hun leven. In veel gevallen doen ze dat omdat zij geplaagd worden door terugkerende angstaanvallen en depressies, zoals Viktor Staudt (1969) die eind 1999 voor de trein sprong op een druk perron. Hij overleefde deze actie, maar raakte beide benen kwijt. Na dertien jaar doet hij met Het verhaal van mijn zelfmoord verslag van zijn jarenlange paniekaanvallen en de pijnlijke gevolgen van zijn zelfmoordpoging. Hij raakt verslaafd aan morfine die hij gebruikt om zijn fantoompijnen te onderdrukken. Permanent heeft hij het gevoel in te kleine schoenen te lopen. Na zijn suïcidepoging blijft de doodswens nog lang bestaan. Hij beschrijft het allemaal met pijnlijke precisie, inclusief zijn minder sympathieke egocentrische en narcistische karaktertrekken. Onverbloemd noteert hij hoe hij daags vóór zijn sprong de machinist van de trein op het tegenoverliggende perron staat te bekijken. Hij moet zich toen gerealiseerd hebben wat zijn daad voor de machinist betekent. Toch vormt dat geen beletsel voor zijn zelfmoordactie. Later probeert hij contact te krijgen met de treinmachinist. Zonder resultaat.

Het boek biedt een indringend beeld van revalidatie en herstel bij een jongeman die vanaf zijn twaalfde te kampen heeft met depressies, met bijna dodelijk gevolg. In de discussie over het al te veelvuldig voorschrijven van antidepressiva komt dit boek als geroepen. Veel ellende had voorkómen kunnen worden als eerder de juiste diagnose was gesteld. Efexor blijkt uiteindelijk effectief. De auteur vraagt zich af hoe zijn leven was verlopen als hij dertien jaar geleden dit
medicijn had gekregen, dat toen net op de markt verscheen. - Hans van der Ploeg

Viktor Staudt, Het verhaal van mijn zelfmoord.
Nieuw Amsterdam, 224 blz., 18,95 euro.

www.medischcontact.nl/boeken

Waardeer dit boek: