A Quiet Passion

A Quiet Passion, nu in de bioscoop.

De grote Amerikaanse dichteres Emily Dickinson (1830-1886) bracht het grootste deel van haar leven door in de afzondering van haar familiehuis in Amherst, Massachusetts. Op latere leeftijd vermeed ze zelfs oogcontact met haar bezoekers.

Dat maakt het tot een waagstuk om dit ‘stille’ leven te verfilmen. De Britse regisseur Terence Davies deed het met A Quiet Passion, een ‘Kammerspiel’ waarin de overwegend uitstekende acteurs zich bewegen in zijn fraaie uitgelichte, gave beeldkaders. Dat klinkt saai, maar dat is allerminst het geval. Davies portretteert Dickinson weliswaar als een gekwelde, naar spiritualiteit hunkerende ziel, maar ook als een protofeministe en als een in de conversatie goed van de tongriem gesneden vrouw die intellectueel hoog boven haar omgeving uittorent. Daarbij zet haar poëzie steeds vrij letterlijk de toon, doordat elke episode in de film wordt voorafgegaan door een voice-over die markante regels uit haar werk leest.

Iedereen die ook maar een beetje op de hoogte is van het leven van de dichteres zal opmerken dat Davies zich nogal wat vrijheden veroorlooft. Historische personages versmelten; een enkeling – Emily’s jeugdvriendin met de scherpe tong – is een verzinsel. En toch is het een prachtige film, niet in het minst door de manier waarop Cynthia Nixon en Jennifer Ehle respectievelijk Emily en haar zus Vinnie gestalte geven. Het vroege einde van Emily, die op 55-jarige leeftijd overleed na helse pijnen en koortsstuipen ten gevolge van een ernstige nierziekte, is door Davies hartverscheurend in beeld gebracht.

De Verzamelde gedichten van Dickinson zijn vertaald door Peter Verstegen en verschenen bij Van Oorschot. Bert Keizer vertaalde een selectie van haar brieven (Welk een waagstuk is een brief), verschenen bij Anthos.