Afrika geen proeftuin voor coassistenten (4)

Ik onderschrijf het artikel van Ludi Koning (MC 43/2012: 2423) over de uitspraken van Mara Simons (MC 22/2012: 1367). Even in het vliegtuig stappen om in Afrika te gaan helpen, is een overschatting van jezelf en een onderschatting van waar je naar toegaat.

Toen ik chirurg was in Ghana (1996-2009), kreeg ik vaak aanvragen van jonge geneeskundestudenten die een poosje in een Afrikaanse setting wilden komen werken. Onze voorwaarden waren echter duidelijk: pas in de laatste fase van je coschappen, altijd met z’n tweeën en vanuit een gestructureerde achtergrond. Dat betekende dat ze goed voorbereid dienden te komen.

Vooral het Nijmeegs Institute for International Health voldeed daaraan. Ze hadden een serieus introductieprogramma en alleen co’s die dit doorliepen, kwamen in aanmerking. Ik heb rond de zestig co’s uit Nijmegen mogen ontvangen, die dan gedurende drie maanden verbleven. Bij aankomst werd gekeken naar de wensen van de co en wat wij in onze setting konden aanbieden. Een onderzoekje of verslag was meestal onderdeel van het verblijf.

De coassistenten waren echt overtallig, dus niet essentieel voor het verrichten van het dagelijkse werk; daardoor konden ze breed meegenieten van het medische scala. Gedurende de hele periode was er dagelijks contact met de opleider. Het ging bijna altijd voortreffelijk met die meegebrachte achtergrond in die specifieke setting.

Er bestaan nu nog veel contacten met deze groep en ik ben ervan overtuigd dat een dergelijke periode voor een co medebepalend kan zijn voor het medisch denken als arts later in Nederland. Meelopen in een echt kraptemodel laat in de geest nu eenmaal diepe sporen na. Aan beide kanten van de tropenstage moeten de zaken dan natuurlijk kloppen: goede voorbereiding in Nederland en goede opvang in de tropen.

Harry H.J. Wegdam, voorheen chirurg in Ghana, Ede