Praktijkperikel: Helaas
2 reacties
Een 96-jarige zelfstandig wonende dame, zonder significante geheugenproblemen, met multimorbiditeit en polyfarmacie, heeft toenemend problemen met slikken door een extreme kyfose van de nek.
Zij is inventief, heeft met een opgerolde handdoek en een elastiek om haar nek een oplossing bedacht, zodat haar kin omhooggehouden wordt, en zij iets beter kan eten en slikken. Ik denk dat een ergotherapeut misschien wel een betere oplossing kan bedenken, en schakel deze in. En ja: er bestaat een orthese die voor deze dame geschikt is. Enthousiast teken ik een machtiging voor de verzekering, met het verzoek deze brace te vergoeden.
Helaas, dat moet door een specialist worden aangevraagd. De geriater, waar zij eenmalig geweest is in verband met jeukklachten, is bereid de machtiging te ondertekenen, dus klaar.
Helaas, het moet een orthopeed, een neuroloog, een revalidatiearts of een reumatoloog zijn, anders wordt het niet vergoed. De vriendelijke medewerker van de verzekeraar schuift het op: regels voor vergoedingen in de basisverzekering, dat is van hogerhand zo vastgesteld, daar kunnen wij ook niks aan doen, daar is geen creatieve oplossing voor te vinden.
De neuroloog van het dichtstbijzijnde ziekenhuis wil best meewerken: laat haar maar langskomen, dan zie ik haar, en dan doe ik dat wel. Geeft u een verwijsbrief mee?
Benieuwd welke dbc hij hiervoor moet openen.
Hoezo huisarts als poortwachter? Hoezo substitutiezorg van tweede naar eerste lijn? Hoezo doelmatigheid? Hoezo kostenbeheersing? Om nog maar niet te spreken van de belasting voor de patiënt en haar mantelzorgers door dit onnodige extra bezoek aan het ziekenhuis. Kan de minister mij dit uitleggen?
Een gefrustreerde huisarts
Heeft u ook een perikel?
Stuur uw verhaal naar redactie@medischcontact.nl
Meer praktijkperikelen:
T.J.W. de Ruiter
revalidatiearts,
Helaas, maar dan andersom
Een collega-revalidatiearts had beloofd dat ik zou langskomen om een vitale zestiger die was opgenomen met een femoralisneuropathie, klinisch te beoordelen. De man was bekend met restjes van polio, maar daar was hij zelfs m...ee in militaire dienst geweest. Met het klimmen der jaren nam de spierkracht af, en met bovendien zwakte in zijn iliopsoas en de femoralisneuropathie geraakte zijn quadriceps in de gevarenzone.
Mijn collega had de neuroloog beloofd dat ik me over een knieorthese zou buigen.
Een beetje revalidatiearts neemt in zijn analyse naast de biopsychosociale evaluatie allerlei krachten, vectoren en momenten mee en zo kwam ik tot de conclusie dat deze actieve man het meest gebaat zou zijn bij een vederlichte koolstof ‘floor-reaction-orthese’, een soort stijve enkelspalk. Daar liep hij een stuk beter mee.
De brief van de neuroloog aan de huisarts verbaasde me dan ook. De brief kwam hierop neer: ‘Er is sprake van een milde quadricepsparese. Ik heb de revalidatiearts in consult gevraagd, en oh oh, wat een domme revalidatiearts: die gaf een peroneusspalkje! En hij hééft helemaal geen klapvoet!’
Ik heb hem teruggeschreven dat er geen sprake was van een peroneusveertje, maar van een floor-reaction orthese, – die lijken op elkaar, maar een spuitje zoutoplossing lijkt ook op een dosis botuline – dat die door verandering van de krachtlijnen de quadricepsfunctie ondersteunt, een principe dat met brugklasnatuurkunde is te berekenen.
Hij reageerde niet terug, noch erkende hij in zijn volgende brief dat brugklasnatuurkunde zijn patiënt beter liet lopen.
M Melse
basisarts, Amsterdam
Het zou goed zijn wanneer onze minister al deze gefrustreerde praktijkperikelen eens zou lezen. Misschien kunnen we al de perikelen bundelen en haar het boekje aanbieden. Zou zij, die zo ver van de artsenwerkvloer af staat, zich op basis van al deze ...praktijkervaring toch eens achter de oren gaan krabben?