Paparazzo

‘Op zich wel, op mijn werk.’
‘Mooi. Kan ik binnenkomen?’
‘Maar dit is mijn huis. Mijn woning. Mijn woonhuis.’
‘O, stoor ik?’
‘Eerlijk gezegd wel, ja. Het is mijn papadag. Zoals u hoort is een van de kinderen aan het huilen, en de ander is aan het schreeuwen dat ze niet tegen dat gehuil kan.’

‘Ik kom voor een keuring. U doet toch keuringen?’

‘Dus een ander keertje?’
‘Nee, meneer. Niet hier, sorry.’
‘Jammer, want het heeft nogal haast. Maar geen probleem, dan rij ik door naar…’ – hij kijkt op zijn briefje – ‘dokter Zeldenrust*.’
‘Heeft u zijn woonadres dan ook?’ vraag ik verbaasd.
‘Ja hoor, heb ik al, bedankt.’ Hij loopt terug naar zijn provisorisch geparkeerde autootje, waarin zijn echtgenote in de bijrijdersstoel geduldig voor zich uit aan het staren is.
‘Succes daar, da’s een goeie hoor!’ roep ik opgelucht. ‘En laat je niet afschepen, hè?’ wil ik bijna zeggen, maar hij zit al achter het stuur en scheurt weg naar een nietsvermoedende collega van een ander ziekenhuis. Diezelfde avond wijzig ik de naam van mijn praktijk bij de Kamer van Koophandel, waarbij het woord ‘oogarts’ niet meer terugkomt. Mijn adres is nog steeds te vinden, maar dan moet je verrekte goed zoeken.

*De naam ‘Zeldenrust’ is fictief.

Ook een anekdote insturen? Mail naar kopij@medischcontact.nl.