Ongehoord

Na een paar jaar is tot me doorgedrongen dat ik een gehoorapparaat nodig heb. Te vaak versta ik bij de overdracht niet wat er wordt gezegd. Bij voordrachten ben ik afhankelijk van de voorzitter om vragen uit de zaal te herhalen en als ik college geef moet ik de zaal inlopen om er achter te komen wat er wordt gezegd. De televisie en radio zet ik steeds harder.

De doorslag geven de opmerkingen van vrouw en kinderen en hun vergelijkingen met de hardhorende professor Zonnebloem uit Kuifje. Ik neem een uurtje vrij en haal bij de huisarts een verwijzing naar de plaatselijke kno-arts. In het lokale ziekenhuis wordt een audiogram gemaakt dat aantoont wat ik al vermoedde en ik word verwezen naar een audicien.

Daar blijkt dat ik gezien mijn bezigheden een gehoorapparaat in een van de twee hoogste en dus duurste categorieën nodig heb. Mijn verzekeraar wil dat in het kader van de bezuinigingen echter alleen vergoeden na een second opinion. En dus moet ik weer naar de huisarts voor een nieuwe verwijzing. Dit keer naar een kno-arts in een audiologisch centrum. Het dichtstbijzijnde centrum blijkt gevestigd in het academisch ziekenhuis waar ik werk, dat scheelt in ieder geval weer wat reistijd.

Als ik een afspraak wil maken bij een van onze kno-artsen, blijkt dat dat niet kan zonder nieuw audiogram. Mijn tegenwerping dat dit een paar weken geleden elders al is gedaan, maakt geen indruk.

En dus doorloop ik het hele circus nog een keer en maak dan een afspraak bij de kno-arts die tot de conclusie komt dat ik een gehoorapparaat nodig heb in een van de twee hoogste categorieën. Wie had dat gedacht! Ik maak opnieuw een afspraak bij de audicien en enkele maanden na mijn eerste bezoek kan ik beginnen met het aanmeten van een gehoorapparaat. Ben nu alleen nog erg benieuwd naar het aantal euro’s dat ik hiermee heb bespaard voor onze gezondheidszorg.