Niet goedkoper, wel ingewikkelder

Net als ik ‘s avonds aan mijn joggingrondje wil beginnen, staat de buurman voor de deur. Of ik, als huisarts elders in de stad, even naar zijn vrouw van 65 wil komen kijken. Ze heeft sinds enkele dagen last van hartkloppingen en het wordt steeds erger. Zij is inderdaad trillerig, nerveus, bleek en evident niet lekker. Vanwege een hoge bloeddruk slikt zij al jaren drie verschillende medicijnen: een diureticum, een bètablokker en een calciumantagonist. Behalve artroseklachten, waarvoor zij dagelijks ook nog een selectieve COX-2-remmer slikt, is zij gezond.

Haar pillen neemt zij naar eigen zeggen dagelijks trouw in: drie voor de bloeddruk uit drie verschillende doosjes, en één voor de artrose. Haar polsslag is onafgebroken 120 per minuut, regulair. Via tussenkomst van de huisartsenpost wordt buurvrouw per ambulance ingestuurd naar de cardioloog. Dezelfde avond blijken de hartenzymen negatief en het ECG is behalve een sinustachycardie niet afwijkend. Een hartecho, een dag later, is eveneens normaal. Als zij de dag daarna ook een negatieve fietsproef laat zien en inmiddels klachtenvrij is, volgt ontslag.

Wanneer zij mij na ontslag verslag doet van de opname, vertelt ze, een pietsje schuchter, dat ze bedacht heeft dat ze vorige week een nieuw portie medicijnen bij haar apotheek had opgehaald. Het doosje calciumantagonist zag er voor de zoveelste keer anders uit. ‘Uw zorgverzekeraar vergoedt die andere niet meer’, hadden ze bij de apotheek gezegd. En dat had ertoe geleid dat zij haar nieuwe doosje calciumantagonist voor de bètablokker had aangezien. Verder was ze nog keurig bezig om het restant van haar oude doosje calciumantagonist op te maken.

Ergo: van de één op de andere dag was zij, onbedoeld, gestopt met een hoge dagdosering bètablokker en had ze de calciumantagonist dubbel genomen. Daarmee leken de (onttrekkings-)sinustachycardie en de palpitaties prima verklaard! Los van de vervelende dagen die het haar had bezorgd, was dit alles bij elkaar een prijzige ‘vergissing’: visite huisartsenpost, ambulancerit, drie opnamedagen met alle bijbehorende onderzoeks- en honorariakosten. En dat allemaal omdat de zorgverzekeraar meent dat het allemaal goedkoper kan.

De apotheker gaat vaak evenmin vrijuit als het om ‘wéér een ander doosje’ gaat: als huisarts hoor ik wekelijks de verhalen van patiënten over de apotheek die opeens een pil uit een ver land heeft geïmporteerd, waardoor het doosje, de strip, de kleur en vorm van de pil volledig verschillen van hetgeen de patiënt gewend was.

Als we serieus werk willen maken van therapietrouw, dan moet de hele zorgverleningsketen de hand in eigen boezem durven steken. Simpeler moeten we het maken, en dan wordt het vast ook goedkoper.

Mijn buurvrouw maakt het inmiddels weer uitstekend.