Les in nederigheid
1 reactieAls oudste van het gezin studeer ik in een andere stad geneeskunde. Als ik het weekend bij de familie thuis kom, heb ik veel praatjes over de vorderingen bij mijn studie.
Op zekere dag vertelt mijn vader, onderwijzer op een basisschool, dat het hem stoort dat hij tussen de lessen door vaak moet plassen. Voor mij is het onmiddellijk duidelijk. Bingo! 'Pa, dat is je prostaat.'
Een paar weken later vertelt mijn vader dat hij medicijnen voor suikerziekte is gaan gebruiken. En ineens herinner ik mij dat hij inderdaad wel erg vaak met een grote pollepel in de hand water drinkt bij het aanrecht. Ik realiseer mij meteen ook dat mijn anamnese vreselijk tekortgeschoten is. Een pijnlijke en uitgesproken misser. Een differentiaaldiagnose had ik moeten opstellen. Natuurlijk. Daarbij is vraagverheldering noodzakelijk. Is er pollakisurie of polyurie – dat had ik toch beslist moeten weten. Maar ja, dat vraag je als brave zoon niet zo gauw aan je vader...
Deze les in nederigheid, al vroeg in mijn loopbaan, bleek belangrijk, en is mij in mijn latere werk als internist geregeld van pas gekomen. Het heeft mij voor fouten behoed. Een grondige anamnese is zo belangrijk en je krijgt soms maar één kans. Het kan alleen maar goed gaan als je dat heel systematisch aanpakt. Dus niet even op de gang of bij de koffieautomaat. Het mag niet uitmaken of je de persoon al dan niet kent (of meent te kennen). Creëer hoe dan ook een professionele situatie, waarbij de rollen meteen heel duidelijk zijn.
Jan Taco te Gussinklo, specialist zorginnovaties, Zwolle
P.W. Blankevoort
H.A., Curacao
Beter nog is de eerste les die ik kreeg van mijn opleider: "behandel nooit je eigen familie" tenzij in een ernstige noodsituatie. Later ontdekte ik dat het een wijze les is geweest. Het is veel makkelijker een collega te corrigeren dan je eigen fout...en te verwerken als de diagnose verkeerd was.