Eerst even voorstellen…

Net als de opstapper uit het roefje naar boven komt bij het getoeter aan de finish, zwaait de zware giek over het achterdek in een overstagmanoeuvre. Een heftige klap tegen zijn voorhoofd is onvermijdelijk. Hij slaat overboord en wordt door een bootje opgevist en weer aan boord gebracht.

Ik word geroepen, want ik ben behalve fokkenist ook de dokter aan boord van dit skûtsje, de Ulbe Zwaga. Dat weet iedereen, maar hij niet. Ik vind hem op de vloer van de roef. Grootschootman Rein, leraar, is al doende met gaasjes uit de EHBO-doos. Een stervormige wond siert het voorhoofd van de patiënt.

We hebben wel vaker zoiets, want zonder risico’s is deze sport niet. Maar als je weet waarmee je bezig bent en je kop erbij houdt, is het niet gevaarlijk. Ik ga aan het werk zoals ik dat gewend ben. Desinfectie en inspectie. Hij is goed bij kennis. De wond moet worden gehecht en daar heb ik alles voor bij me. Je kunt niet zonder zitten. Ik trek de Xylocaine op en verdoof de wondranden.

Dan ga ik rammelen met mijn instrumentendoosjes. Als ik de naald in de naaldvoerder heb en wil beginnen spartelt de patiënt wat tegen en vraagt: ‘Kun jij dat wel?’ Dan pas besef ik dat ik hem nauwelijks ken en hij mij helemaal niet. Hij weet ook niet dat ik huisarts ben. ‘Dat hoort er hier bij. Vandaag hebben Rein en ik dienst. Zo gebeurd.’ Daar is hij stil van. Bijna meteen daarna vertel ik dat het mijn vak is en dat het prima voor elkaar komt.

Achteraf ontboezemt hij dat het allemaal wel logisch was wat we deden, maar toen ik ook nog met naald en draad aan kwam wilde hij toch iets meer zekerheid. De wond is netjes genezen.

Maarten Vinkenborg, huisarts, Arnhem

Heeft u ook een opmerkelijk sportverhaal?
Stuur uw bijdrage naar redactie@medischcontact.nl.

Meer lezersbijdragen in Artsen en sport