Barbaars!

‘Het is vast een wrat’, zei ik, terwijl ik het ­bobbeltje onder de voet van zoontje J. vluchtig bekeek. Na vijf tellen was ik het voorval vergeten. Maar een paar dagen later strompelde hij een beetje.

‘Wat loop je moeilijk.’

‘De wrat doet zo zeer.’ Hij tilde zijn voet omhoog. Op zijn hak zat een puspocket van anderhalve centimeter doorsnee.

‘Hmmm. Waarschijnlijk was het toch geen wrat, maar een splinter die is gaan ontsteken. De pus moet eruit.’

Thuis hebben we geen doktersspullen, maar wel een naaisetje. Ik hield een speldenpunt in de gasvlam. De eerste gil klonk, in de keuken. De huid van zijn voet was zo dik, dat het naaldenprikje direct dicht zat. Er kwam geen pus.

Ik wist wat ik nodig had: een chirurgisch mesje en vier armen (twee om J. in de houdgreep te nemen, één om zijn voet stil te houden en één om het mesje te hanteren). Tja, daar ontbrak het me net aan.

Ik belde de huisarts. De eigen huisartsenpraktijk was dicht. De doktersassistente van de vervanger, druk met plannen van spoedzaken, vroeg of het tot volgende week kon wachten.

‘De pus moet eruit. Ik heb alleen een mesje nodig en wat assistentie…’ We mochten langs­komen.

Geen koelspray, geen verdoving. Maar het leek me de beste oplossing. Ik nam J. in de houdgreep (voor moeders gelden andere ethische codes dan voor zorgverleners, bovendien heb ik een stevige grip). De assistente ontlastte de pus en sneed een ellipsje uit. De tweede gil, de derde, de vierde aanhoudend, waren een straat verderop te horen. Mijn sussende woordjes kwamen er niet bovenuit.

Naderhand kwamen we weer door de volle wachtkamer. Ik liep, mijn blik strak op de uitgang gericht, J. hinkte naast me aan mijn hand. Wat zullen die mensen wel niet denken? Hoe barbaars! Tenenkrommend gekrijs, geen verdoving, je kind in een houdgreep nemen, maar het mes toch niet in eigen hand… Plus initieel een verkeerde diagnose. Thuis weekte J. zijn voet, en ik mijn schaamte, in een sodabadje.

Anke Risselada, reumatoloog, Doetinchem