De circle of life was nog nooit zo voelbaar

Terwijl ik op de overlijdenspapieren haar naam invulde dacht ik aan mijn coschap verloskunde van 33 jaar geleden. Een van de vrouwen die ik toen hielp heette ook Vuursma-van Donk. Dat wist ik nog omdat het op de bevallingenkaart stond, die na mijn coschap in 1990 een hele tijd op mijn prikbord was blijven hangen, waardoor de naam in mijn geheugen was gegrift. Ook de naam van de baby en de geboortedatum wist ik daardoor nog: Lucas, 1 oktober 1989.

Ik moest de geboorteplaats van de moeder op de overlijdens­papieren invullen en vroeg aan haar man of hij die wist. Hij zei tegen zijn zoon: ‘Lucas, pak jij even mama’s paspoort uit de kast in de gang.’ Ik schrok van het horen van die naam. Ik werd er emotioneel van maar kon niets laten merken. Ik informeerde schijnbaar achteloos naar de geboortedatum en -plaats van de kinderen. Toen hij zei ‘1 oktober 1989’, en de plaats noemde waar ik mijn coschap deed, wist ik het zeker: heel lang geleden heb ik de navelstreng doorgeknipt van de overleden vrouw en haar zoon met wie ik nu praat.

Als jonge en onervaren coassistent heb ik haar zien en horen persen, aangemoedigd door mijn onhandige: ‘Push, push, je kunt het…!’ Haar bezwete lichaam, het roze glibberige jongetje dat door mijn handen ging, de navelstreng, de blijdschap, het kwam allemaal weer boven. Het toeval bracht me nu, 33 jaar later, als bijna gepensioneerde dienstdoende huisarts weer bij hen en ik was de enige die dat op dat moment besefte maar kon dat niet met hen delen.

Als onervaren coassistent heb ik haar zien en horen persen

Ik was er enorm van onder de indruk dat het roze baby’tje van toen de volwassen man was die nu tegenover me zat. Ik had van alles willen vragen, en willen uitroepen ‘weet je wel dat ik… dat ik jou… dat jij…?’ Maar het had geen enkele zin, en al helemaal niet op een verdrietig moment als dit, waarbij zij heel andere dingen aan hun hoofd hadden en bovendien zich mij totaal niet zouden hebben herinnerd.

Er zijn vast veel momenten in het leven waarop je niet eens weet dat je elkaar al eerder ontmoet hebt. Ik wist dat nu alleen maar omdat die naamkaart ooit op mijn prikbord was blijven hangen.

De circle of life was nog nooit zo voelbaar geweest. Een wonderlijk eenzaam moment, waarop ik me ook ineens oud voelde. Ik ben uiteindelijk weggegaan zonder het te benoemen en krijg altijd weer even kippenvel als ik eraan denk.

Namen en datum zijn gefingeerd.

Ook een anekdote delen? Dat kan (desgewenst anoniem)! Mail naar kopij@medischcontact.nl.