Aandacht is minder alleen

Het is bijna nacht. We hadden afgesproken om om beurten te gaan slapen, omdat het zo intensief is. Hij slaapt nu. Ik ben dus alleen bij haar. Te weinig geslapen. Het denken wat verstoord. Bij vlagen emotioneel. Een traan over mijn wang om haar zo te zien. Maar ik wil ook rustig blijven voor haar. Middernacht: ze is jarig, 1 jaar geworden.

Of ik nog thee wil, of koffie. Ik weet dat ik moet blijven eten en drinken. Maar soms wil dat even niet. Er ligt een steen in mijn maag. Er gebeurt hier in stilte zo veel en ik hoor zo veel. Het geluid van beademingsapparatuur. Piepende monitoren. Vragen in mijn hoofd: zal het goedkomen? Niemand gaat me daar nu een antwoord op geven. Verpleging en dokters lopen heen en weer. Overleggen en nemen besluiten. 24/7. Als kinderarts liep ik ook zo over de afdeling, van bed naar bed. Denkend, overleggend, betrokken.

Alleen is het nu anders. Ik zit lange tijd aan hetzelfde bed, alleen met haar. Anders liep ik van bed tot bed. Van monitor naar monitor. Van kind naar kind. Van gezin naar gezin.

Wat zie ik de dokters en verpleging hard aan het werk. Wat waardeer ik dat enorm. Respect. Wat een energie. De stress aan het ene bed is anders dan aan het andere bed. Wat ik zie, is dat je als hulpverlener het verschil maakt. Ik ervaar het. Een praatje. Een luisterend oor. Meedenkend. Wat minder alleen. Dat zag ik niet altijd toen ik van bed naar bed liep, maar wel nu ik aan hetzelfde bed zit.

Het is goed gegaan. Het is haar goed gegaan. Maar ik denk nog vaak aan de ouders die wél alleen overbleven. Waarbij de monitor uitging. Nu weet ik het zeker. Aandacht is minder alleen.

Nynke Kuindersma,kinderarts, Groningen