Prikdruif-exposure

Na onze verhuizing ging ik met mijn zoon (destijds 7) naar een nieuwe tandarts. Hij had een slecht melkgebitje, had al veel behandelingen gehad zonder dat dat problemen opleverde, en had nu een kies met een abcesje. De nieuwe tandarts had veel ervaring met kinderen; elke stap die ze ging doen legde ze uit. Dat ging goed tot ze de naald liet zien.

Mijn zoon steigerde, wilde niet in de stoel blijven liggen. De tandarts zei dat het kiesje er echt uit moest en daarom hebben we een nieuwe afspraak gemaakt, die eveneens op niets uitliep. Ook de daaropvolgende ongeveer acht afspraken verliepen slecht. Ik kreeg het advies om mijn zoon op schoot te nemen en stevig vast te houden, terwijl de tandarts aan de slag ging. Dit voelde vreselijk verkeerd. Het had ook geen goede uitwerking: het kind was panisch, probeerde te vluchten, klauwend en brullend tegen de muur. Resultaat: kies niet getrokken, kind verschrikkelijk overstuur en een vertrouwensbreuk tussen mij en hem. De tandarts gaf aan dat het gedrag van mijn kind niet normaal was, misschien had hij wel autisme.

We zijn van tandarts veranderd en troffen iemand die rustig keek en niets deed, het zou vanzelf goed komen met die kies. Maar inmiddels hadden we wel een kind met een prikfobie. Omdat ik een vriendin had die over haar angst heen was gekomen door zelf tandarts te worden, leerde ik mijn zoon dat je elke angst kunt overwinnen. Ik ben begonnen hem te leren injecteren. Eerst oefenden we op druiven en mango's, later op een druif die hij in zijn mond had en waar hij zelf de naald instak. Nog later injecteerde hij fysiologisch zout in mijn bovenbeen, tegen beloning. Vervolgens mocht hij mij (heel stoer) de jaarlijkse griepprik toedienen. En het heeft gewerkt! Niet alleen was hij van zijn prikfobie af, ook heeft hij geleerd dat angsten overwonnen kunnen worden. Een vleugje autisme/sociale angst weerhield hem er niet van om nu, als 20-jarige, down-under zijn vleugels uit te slaan en dingen te doen die hij eigenlijk niet durft.