Nooit meer zelf knoeien!

Op het harde ijs van de Weissensee was ik hard op mijn knie gevallen. Die pijn! Eerst het verbijten. Dan voorzichtig wrijven en kijken: gelukkig geen bloed. ‘Gaat wel weer over’, denk en hoop je dan. ’s Avonds ging het al een stuk beter, vooral na wat bier en een paar glazen Oostenrijkse wijn.

Maar de volgende dag deed het weer pijn en voelde het stijf aan. De knie was van voren ook wat dikker. Toch maar verder geschaatst en twee dagen later terug naar Nederland met een nog wat dikkere knie. Lang verhaal kort: ik ontwikkelde een geweldige bursa prepatellaris. Echt een punt naar voren. Lastig! Die zwelling ging maar niet weg. Na een paar weken was ik het zat en pakte ik, na afloop van mijn middagspreekuur, een dikke 16G-naald en zette me op de onderzoeksbank. Ik jodeerde het patellagebied en stak de naald ferm in de zwelling. Er liep direct heldergeel vocht uit.

Operatie geslaagd, zou je zeggen. Maar nee, een geweldige schaamte kwam over mij. ‘Kropman, wat ben jij aan het doen?!’ galmde het in mij. In die lege kamer besefte ik dat ik te ver was gegaan. Stel je voor dat ik was flauwgevallen. Stel je voor dat ik bij mezelf een infectie zou hebben veroorzaakt. Ik kreeg een visioen van de film Publieke Werken, waarin iemand zichzelf besnijdt en ernstig in de problemen raakt.

Ik heb de naald rustig en vol schuldgevoel verwijderd. De zwelling kwam daarna even sterk weer terug. Ik heb mezelf onder behandeling van een arts gesteld. Uiteindelijk kwam het goed. Ik had mijn les geleerd. Nooit meer zelf knoeien!