Vriendje - Vera van Veen
4 reactiesEen lap-chol. Zo wordt een laparoscopische cholecystectomie in de wandelgangen genoemd. Het is intussen de derde die ik mag aanschouwen in mijn coschap en de chirurg aan wie ik ben gekoppeld kijkt me schattend aan en knikt. Ik mag de camera vasthouden. Chirurgie is niet mijn vak, daar ben ik al veel langer van overtuigd, maar toch wijd ik mij met gepast enthousiasme aan mijn taak. De arts-assistent glundert, wetend dat dit betekent dat hij waarschijnlijk mag snijden, knippen, afbinden, hechten, of een van de andere dingen waar hij zo gek op is en waar ik niets om geef.
Ik ken de chirurg, die opleider is, inmiddels. Dus verblik of verbloos ik niet als het schelden begint. De instrumenten, operatieassistenten, de arts-assistent. Ik weet dat ik mijn beurt niet zal ontlopen.
‘Terug met die camera! Je snapt toch wel wat ik *&%&* nu wil zien!? Naar links! Wat is er, sta je aan je vriendje te denken?’
Mijn reactie is automatisch.
`Die heb ik niet en wil ik ook niet.`
Dat trekt zijn aandacht. Ik zie de arts-assistent opgelucht zuchten en zich richten op het zoeken van de ductus cysticus in de driehoek van Calot, even bevrijd van de scheldkanonnade .
‘Wat mag dat dan &%*%& weer betekenen?’
Ik richt de camera wat beter en kijk even op. Felle, twinkelende ogen kijken me aan van boven het operatiemasker.
`Ik heb een vriendin.`
Ik zeg het kalm, maar mijn hart bonst. De ogen lichten nog meer op, maar dit keer geamuseerd, als de arts-assistent bijna zijn instrumenten laat vallen. Gelukkig is het laparoscopisch en blijven ze keurig hangen. De chirurg gniffelt en instrueert voor hij zich weer op mij richt.
`Ook goed, maar nu even niet aan mooie vrouwen denken. Deze galblaas moet eruit!`
De toon voor de rest van het coschap is gezet. Hij plaagt, maar ik – niets te verliezen vergeleken met mijn snijgrage college-co`s – plaag terug. Als hij bij een zware poli voortdurend het vrouwelijk genitaal uitroept is mijn directe antwoord.
`Dok, smijt met uw eigen vleeswaren.’
Hij lacht uitbundig.
Bij mijn beoordeling kijkt hij streng, zijn mond is een streep en even staat mijn hart stil.
`Jij moet maar geen chirurg worden.’
De woorden schieten uit mijn mond voor ik er erg in heb.
`Dat was ik ook niet van plan.’
De ogen twinkelen opnieuw.
Hij mompelt iets, ik vang de woorden `niet op je mondje gevallen’ en ‘heerlijk’ op.
Tot op de dag van vandaag denk ik dat ik mijn 8 voor chirurgie heb verdiend aan mijn mond en mijn vriendin.
Vera van Veen
Op Facebook:
G. Oldenbeuving
ANIOS IC, ZWOLLE
Zonder stereotypes zou het ziekenhuisleven minder leuk zijn.
Jammer dat ze in Delft niet meer bestaan.
S.M. Bakker-Muskens
huisarts NP, zwolle
Leuk verhaal, ze bestaan dus nog steeds die chirurgen die in het vuur van de strijd verbaal hun stress ventileren, ondanks alle verbetercycli en checklijstjes en nog sportief ook als ze tegengas krijgen..
M. van der Elst
Opleider Chirurgie, Delft
Wat een zuur verhaal! Beetje gemakkelijk scoren, de chirurg neerzetten als een conservatief, sexistisch stereotype. Werkend als opleider in een grote maatschap met veel verschillende karakters, ja veel vrouwelijke chirurgen en arts-assistenten van ve...rschillende sexe, achtergrond, religie en sexuele geaardheid is het door Vera geschetste beeld anno 2014 voor ons totaal onherkenbaar. Bij ons in Delft wordt er veel geleerd en veel gelachen. Ook nog iets medisch interessants of leerzaams meegemaakt tijdens het co-schap?
Als het goed is is er uit de evaluatie en visitatie van dat co-schap gebleken dat er het een en ander mis is en is daar wat aan gedaan, zo gaat dat tegenwoordig, met een verbetercyclus.
A. Vellinga
huisarts, ZWOLLE
Een zuur verhaal of een zure reactie?
Wie de schoen past.....