Net 16 - Vera van Veen

Ze zit voor me, hoofd naar beneden, geen oogcontact. Haar ouders staan achter haar, vader witheet, moeder met een hand op dochters schouder. Vriendje zit onderuitgezakt in de stoel naast haar. Ik praat tegen haar, maar het zijn haar ouders die antwoorden. Ik ken de situatie al; de assistente, gebeld door de boze vader, heeft het verhaal uit de doeken gedaan.

Net 16 en zwanger.

Het duurt niet lang voor ik de ouders vraag de spreekkamer te verlaten. Ze sputteren wat tegen, maar uiteindelijk leidt moeder de boze vader terug naar de wachtkamer. Eindelijk brandt ze los. Dat ze niet weet wat ze moet doen, dat ze, zonder de hulp van haar ouders, radeloos is. Haar vriend van bijna 18 is wat rechterop gaan zitten, maar zwijgt. Ik vraag hem wat hij van de situatie vindt. ‘Moeilijk, maar ik wil wat zij wil.’

Alles ligt op deze jonge schouders, welke beslissing ze ook neemt, dit draagt ze haar hele leven met zich mee.

We praten. Ik zie haar die week meerdere malen, soms alleen, soms met haar vriend. De ouders komen niet meer mee. Ze vertelt me dat ze bij haar schoonouders is ingetrokken.

Aan het eind van de week staat de vader aan de balie, hij eist een verwijsbrief voor de abortuskliniek. Ik vraag hem binnen, leg uit waarom ik die alleen aan zijn dochter kan geven. Hij blijft boos, maar maakt een afspraak voor later die ochtend.

Ik praat met haar, ze klinkt zelfverzekerd. Ze heeft uitgebreid met haar ouders, haar schoonouders en haar vriend gesproken. Ze is te jong, ze kan het kindje nu geen toekomst bieden. Ze komt verdrietig, maar volwassen over. Het meisje is niet meer, ze is nu een vrouw. Verzekerd van het feit dat zij niet door haar boze vader of wie dan ook – alleen door de situatie – is gedwongen tot het nemen van dit besluit, schrijf ik haar verwijsbrief.

Maanden gaan voorbij. Ze is niet verschenen op de vervolgafspraak die we indertijd hebben gemaakt. Als ik haar moeder zie voor een consult, vraag ik naar haar. Moeders gezicht betrekt. Ik hoor een verhaal over een trieste jonge vrouw, een echofoto naast haar bed, een babyschoentje ernaast. Ik slik. Druk moeder op het hart haar langs te sturen.

Ze is net 17 als ik haar eindelijk weer zie. Haar ogen stralen, haar vriendje grijnst naar me vanonder zijn base-ballpetje.

De uitslag van de echo beschrijft een zwangerschap van 24 weken.

Vera van Veen

Vera van Veen (pseudoniem) is onlangs afgestudeerd als huisarts. Ze schrijft columns over haar ervaringen als (huis)arts-in-wording.