Geen aansteller (?)

Hij wil toch echt wel graag een operatie. Ik heb hem uitgelegd dat hernia’s ook vanzelf over kunnen gaan. En dat daarmee de pijn in het been ook wegtrekt. Ik deel met hem dat hij nu toch nog een heleboel wél kan.

Ik zeg niet tegen hem dat ik denk dat het wel meevalt met die pijn allemaal. Dat die tennispartij van vorige week wel aangeeft dat ie nog een behoorlijk functioneringsniveau heeft. Ik zeg het niet. Zo wijs ben ik ondertussen wel. En ik voel niet wat hij voelt. Zo is het ook. Ik geef nog maar eens aan dat een operatie ook niet heilig is. Dat er risico’s aan zitten en dat je toch even ‘weer terug bij af bent’. Dat weet ie allemaal wel, hij is geen aansteller, hij wil gewoon graag een operatie. Hij bagatelliseert de risico’s en ik ben ‘toch een heel goede chirurg’. Hij knipoogt er eens bij.

Oké knul, wat jij wilt, ik zet je op het ok-programma. ‘Prima meneer, ik heb het u uitgelegd, u weet waar u ja tegen zegt, ik zal u laten inplannen.’ Ik stel voor om het in dagbehandeling te doen. Vindt ie een heel goed idee.

‘Gesneden? Met een mes?’

Ik zie hem na de operatie op de uitslaapkamer. Hij kijkt me een tikje verbolgen aan: ‘Ik heb pijn in m’n rug.’ Ik: ‘Ja dat hoort er een beetje bij hè, ik heb net in uw rug gesneden, dat voel je wel.’ ‘Gesneden? Met een mes?’ Eh ja, dat is hoe een incisie zo ongeveer werkt ja. ‘We hebben daar heel goede pijnstilling voor en u zult zien dat het na een paar dagen al een stuk beter gaat.’ ‘EEN PAAR DAGEN?? Ik vind het erg veel pijn doen. En ik voel m’n been ook nog.’ Gelukkig maar. Ik zeg het niet. Ik knik begrijpend. ‘Het was echt een heel grote hernia, het is wel voorstelbaar dat u zoveel pijn had.’ Daar klampt ie zich dan aan vast. Hij was geen aansteller. Die operatie was echt nodig.

Was dit doelmatige zorg? Ik weet het niet zo goed. Maar dat het definiëren van de parameters om dit te meten uitdagend is, is me wel duidelijk.