Tevreden

De ene nieuwigheid na de andere wordt over me uitgestort. Nauwelijks ben ik bekomen van de aanmeldzuil en afgeplakte polischermen (heel gastvrij allemaal), of ik krijg informatie over ‘hoe de patiënt zelf een afspraak kan inplannen’. Nu kan ik van dat laatste ook nog wel de mogelijke voordelen inzien (de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik vele beren over de weg zie banjeren), maar het is met name de veranderdrift in de ziekenhuizen, in de gezondheidszorg, die mij grijze haren bezorgt.

Als ik voor de zoveelste keer na een verandering vraag ‘wat is het probleem dat moet worden opgelost?’ krijg ik steevast vragende blikken toegeworpen. Als ik vervolgens verduidelijk ‘er wordt een oplossing geïntroduceerd, maar kunt u mij vertellen voor welk probleem die oplossing dient?’ valt hoon­gelach mij ten deel. Ik zie ze denken: die oude saaie muts, die wil niet meer veranderen, die is (let op) tevreden met hoe het gaat.

Ik zie ze denken: die oude saaie muts wil niet meer veranderen

En nu komt mijn irritatie: sinds wanneer is ‘tevreden’ iets slechts? Ik heb altijd geleerd dat het goed is tevreden te zijn. Sterker nog, mijn vader, met filosofische inslag, kon terugkomen van een wandeling en dan zeggen: ‘Ik weet nu wat het allerfijnste, mooiste is wat je in je leven kan overkomen; niet dat je de allerbeste voetballer bent (hij was heel goed), niet dat je heel erg rijk bent, maar dat je echt, echt tevreden bent met wat je hebt.’ En ik vind dat nog steeds een waardevolle uitspraak. Ik denk er nog vaak aan. Als er een patiënt voor me zit aan wie echt wel het een en ander mankeert, maar die tevreden is met de operatie die toch wat verbetering heeft kunnen brengen, dan denk ik aan zijn woorden. Tevreden: dat is goed. En iets doet mij vermoeden dat managers met veranderdrift bang zijn dat hun managers niet zo tevreden zijn met wat zij uitspoken. En dat denken zij op te lossen met een verandering. Ben ik niet zo tevreden over.