Fout - Paul Brand

Sil, 6 jaar, heeft zijn hele leven al jeuk. Voor zijn constitutioneel eczeem heb ik hem volgens de richtlijn behandeld met indifferente zalven en corticosteroïdenzalf. Uit een dubbelblinde koemelkprovocatie blijkt dat hij allergisch is voor koemelk, met buikpijn en snotteren bij een hoge dosis. Hij krijgt dus geen koemelk, maar ik moedig gebruik van sporen wel aan om tolerantie te bevorderen. De ouders passen alle adviezen naar eer en geweten toe, maar Sil blijft krabben, tot bloedens toe, ook ’s nachts. Zijn jeuk heeft grote invloed op het gezin. Mijn advies is om de jeuk ook gedragsmatig aan te pakken. Sils ouders dringen aan op verder onderzoek. Na een second opinion bij een kinderallergoloog krijgen ouders het advies onder andere koemelk strikt te mijden. Ik ben sceptisch. Maar ik heb het fout. Met een strikt koemelkvrij dieet wordt zijn huid veel rustiger. Voor het eerst in zijn leven heeft hij jeukvrije dagen. En weken.

Ik ben blij voor Sil en zijn ouders, omdat het eindelijk gelukt is zijn jeuk te beheersen. Maar ik realiseer me ook dat mijn overtuigingen te stellig waren. Ik ga dat bij een volgende patiënt anders doen. Toch merk ik dat het leren van fouten wordt bemoeilijkt door de emoties die dat teweegbrengt. Ik voel me schuldig: mijn fout heeft een kind en zijn familie schade berokkend. Wat ik kan doen is dat erkennen en er spijt over betuigen. In een gesprek hierover zeggen de ouders dat ze dat waarderen, maar tijd nodig hebben ‘om het een plekje te geven’. Ik denk dat er meer nodig is geweest: hun ruimhartigheid om mij en zichzelf die tijd te geven, en niet toe te geven aan boosheid en wrok. Daar kan ik ze alleen maar dankbaar voor zijn.

Paul Brand, kinderarts